Isang bagong discovery sa akin ang closeness ng letters G at T. related sila in terms of morphophonemic changes.
Narito ang ilang mga halimbawa ng salitang magpapatunay:
a. maGanda-maTanda (Ang weird lang kasi may popular notion na kapag mas bata, mas maganda. Pero baka naman, ibang klaseng kagandahan ang tinutukoy dito, like beautiful mind)
b. maGinoo-maTino (Pwede…)
c. maGunaw-maTunaw
d. palaGi-paraTi (Parang speech defect lang ng mga Japanese na nahihirapan silang ipronounce ang R ba o L?
e. daGok-baTok (may pagka-dyslexic lang dahil sa d at b, reversal nga ba 'to?)
f. hiGad-hiTad (Panalo to! Kasi nga may mga higad na mabuhok, kaya mangangati ka….di ba kapag makati ang isang tao, dini-describe na HITAD o malandi?)
g. magGuro-magTuro (pwede rin….)
h. biloG-biloT (may point ako….niro-roll ang mga bagay tapos nakakaform ka ng cyclinder na may circles sa magkabilang gilid)
i. pantoG-bantoT (same as letter e, wag na nating i-discuss, ang baho e)
j. lupiG-lupiT (related words...pag nalupig o natalo ka, may posibilidad na nakaramdam ka ng kalupitan ng kalaban o ng kapalaran)
I love pagbabagong morpoponemiko :)
P.S.
Nong nag-aaral kami ng dynamics, narinig ko ang term na mezzo (piano and forte) which means moderately soft or loud. In Filipino, medyo malakas o mahina. Gets? Mezzo-medyo. O ha!
Friday, May 27, 2011
Wednesday, May 11, 2011
Ang Puwersang Paulit-ulit
Habang nasa dyip kasama ang ilang kaibigan, napag-usapan ang isang magandang babae sa LRT na naka-spaghetti straps, at confident sa pagpapakita ng kanyang ma-kremang kili-kili dahil sa mainit na panahon at sa bagong lagay na deodorant.
Nauwi ang tawanan sa isang linguistic activity. Isa na namang serendipitous experience.
Na-curious tuloy kami sa mga salitang nauulit.
Nag-isip kami ng mga halimbawa--may gitling o wala.
kili-kili bukong-bukong mga balbal na katawagang pang-katawan (pribado)
tuktok siksik bilbil
liblib kuko (pwede na rin) dibdib
pokpok hithit ting-ting
Well, sinubukan naming mag-analyze. Siguro, safe kung sasabihin na ang mga salitang nauulit ay kargado ng positibo o negatibong pagpapakahulugan. At dahil nauulit nga, mas mabigat ang kahulugan nila kumpara sa ibang mga anyo ng salita. Mas may emphasis o diin kasi pag nauulit ang isang pantig o salita mismo.
Karamihan ng mga salitang balbal na terminong pang-katawan ay kargado ng mga negatibong pagpapakahulugan. Halimbawa na lamang ang kili-kili--na laging kadikit ang mga terminong putok, anghit, black underarms at maitim. Mga negatibong bagay ang naiisip natin kung nababanggit ang kili-kili.
Isa pang halimbawa ay ang bilbil. Tinuturing ng marami na makasalanang taba ang bilbil. Negatibo na naman. Kaya nga nauso ang mga negosyo nina Dra. Belo at ni Mr. Calayan.
Idagdag pa natin ang mga katawagang balbal sa mga pribadong bahagi ng tao. Isang taboo pa din ang paggamit sa kanila sa pang-araw-araw na pakikipagtalastasan.
Hanggang dito na lang muna. 'Pwede ka ring magbahagi ng iyong mga halimbawa, hypothesis at mga interpretasyon.
Nauwi ang tawanan sa isang linguistic activity. Isa na namang serendipitous experience.
Na-curious tuloy kami sa mga salitang nauulit.
Nag-isip kami ng mga halimbawa--may gitling o wala.
kili-kili bukong-bukong mga balbal na katawagang pang-katawan (pribado)
tuktok siksik bilbil
liblib kuko (pwede na rin) dibdib
pokpok hithit ting-ting
Well, sinubukan naming mag-analyze. Siguro, safe kung sasabihin na ang mga salitang nauulit ay kargado ng positibo o negatibong pagpapakahulugan. At dahil nauulit nga, mas mabigat ang kahulugan nila kumpara sa ibang mga anyo ng salita. Mas may emphasis o diin kasi pag nauulit ang isang pantig o salita mismo.
Karamihan ng mga salitang balbal na terminong pang-katawan ay kargado ng mga negatibong pagpapakahulugan. Halimbawa na lamang ang kili-kili--na laging kadikit ang mga terminong putok, anghit, black underarms at maitim. Mga negatibong bagay ang naiisip natin kung nababanggit ang kili-kili.
Isa pang halimbawa ay ang bilbil. Tinuturing ng marami na makasalanang taba ang bilbil. Negatibo na naman. Kaya nga nauso ang mga negosyo nina Dra. Belo at ni Mr. Calayan.
Idagdag pa natin ang mga katawagang balbal sa mga pribadong bahagi ng tao. Isang taboo pa din ang paggamit sa kanila sa pang-araw-araw na pakikipagtalastasan.
Hanggang dito na lang muna. 'Pwede ka ring magbahagi ng iyong mga halimbawa, hypothesis at mga interpretasyon.
Sunday, May 8, 2011
Si Mukhtaran Bibi at ang mga Munting Tinig
Kasalukuyan kong binabasa ang librong In the Name of Honor na ibinigay ng isang dating guro. Required reading daw to sa EDLR 101, nakalimutan ko na kung ano'ng course description, basta tungkol sa development of language and reading ang kursong 'yon. Naintriga ako. No'ng panahon naman namin, not a very distang past pa naman, ay di kami ni-require na magbasa ng kung anong nobela.
Tungkol ito kay Mukhtaran Bibi, isang Pakistani na ginahasa ng mga kalalakihan mula sa isang tribo ng mas mataas na caste bilang paraan ng pagbabalik-dangal sa kanilang "nasirang" karangalan. Biktima si Mukhtaran Bibi ng balikong tradisyon sa lugar nila kung saan oppressed ang mga kababaihan. Natutunan ko sa librong 'to kung gaano kalala ang sitwasyon sa mga lugar kung saan 'di pantay ang trato sa mga kababaihan at kung ano'ng maaaring mangyari (to the extreme level) sa mga tao, especially sa mga kababaihan, na hindi naturuang bumasa't sumulat--basic skills para tawaging literate ang isang tao.
To cut it short, sa halip na magpakamatay si Mukhtaran at mag-dwell sa kahindik-hindik na nakaraan, naisawalat niya sa mundo ang kanyang karanasan. Salamat sa midya, sa mga NGO at mga women's right activist. Exciting 'yong part na unti-unti niyang inaabot ang HUSTISYA. (Hindi ko na i-dedetalye.) Sa huli, nakapagpatayo siya ng isang paaralan sa kanilang lugar (first school for the girls) sa pag-asang sa pagkatuto ng mga kabataang babae at lalaki, unti-unting mabubuksan ang nakapinid na pag-iisip ng kanyang mga kababayan ukol sa pagkakapantay-pantay at edukasyon.
Habang binabasa ko 'to, parang kidlat na bumabalik sa aking gunita ang mga eksena sa pelikulang Mga Munting Tinig na pinagbidahan ni Alessandra de Rossi. Katulad ng lugar kung saan nadestino si Alessandra, hindi din gano'n kalaki ang pagpapahalaga sa edukasyon ng mga magulang ng mga mag-aaral ni Mukhtaran. Pero kung drama at drama lang rin ang pag-uusapan, mas mapapaiyak ka sa karanasan ni Mukhtaran. Naging mitsa siya ng isang malaking women's right movement sa Pakistan at sa mundo. Isa siyang inspirasyon sa libo-libong kababaihan na inabuso/inaabuso ng isang lipunang nagpapauto sa mga baluktot na paniniwala.
Salamat kay Mukhtaran Bibi at sa marami pang mga munting tinig na bumubilong sa isip ng marami na huwag puro pansariling pakikibaka ang atupagin. Na p'wede rin namang tumulong kahit isa ka sa mga nangangailangan ng tulong.
Tungkol ito kay Mukhtaran Bibi, isang Pakistani na ginahasa ng mga kalalakihan mula sa isang tribo ng mas mataas na caste bilang paraan ng pagbabalik-dangal sa kanilang "nasirang" karangalan. Biktima si Mukhtaran Bibi ng balikong tradisyon sa lugar nila kung saan oppressed ang mga kababaihan. Natutunan ko sa librong 'to kung gaano kalala ang sitwasyon sa mga lugar kung saan 'di pantay ang trato sa mga kababaihan at kung ano'ng maaaring mangyari (to the extreme level) sa mga tao, especially sa mga kababaihan, na hindi naturuang bumasa't sumulat--basic skills para tawaging literate ang isang tao.
To cut it short, sa halip na magpakamatay si Mukhtaran at mag-dwell sa kahindik-hindik na nakaraan, naisawalat niya sa mundo ang kanyang karanasan. Salamat sa midya, sa mga NGO at mga women's right activist. Exciting 'yong part na unti-unti niyang inaabot ang HUSTISYA. (Hindi ko na i-dedetalye.) Sa huli, nakapagpatayo siya ng isang paaralan sa kanilang lugar (first school for the girls) sa pag-asang sa pagkatuto ng mga kabataang babae at lalaki, unti-unting mabubuksan ang nakapinid na pag-iisip ng kanyang mga kababayan ukol sa pagkakapantay-pantay at edukasyon.
Habang binabasa ko 'to, parang kidlat na bumabalik sa aking gunita ang mga eksena sa pelikulang Mga Munting Tinig na pinagbidahan ni Alessandra de Rossi. Katulad ng lugar kung saan nadestino si Alessandra, hindi din gano'n kalaki ang pagpapahalaga sa edukasyon ng mga magulang ng mga mag-aaral ni Mukhtaran. Pero kung drama at drama lang rin ang pag-uusapan, mas mapapaiyak ka sa karanasan ni Mukhtaran. Naging mitsa siya ng isang malaking women's right movement sa Pakistan at sa mundo. Isa siyang inspirasyon sa libo-libong kababaihan na inabuso/inaabuso ng isang lipunang nagpapauto sa mga baluktot na paniniwala.
Salamat kay Mukhtaran Bibi at sa marami pang mga munting tinig na bumubilong sa isip ng marami na huwag puro pansariling pakikibaka ang atupagin. Na p'wede rin namang tumulong kahit isa ka sa mga nangangailangan ng tulong.
Wednesday, May 4, 2011
On Bourgeoisie and Selfishness
I had a memorable conversation with a former professor about career, life and other people last Tuesday.
It was the afternoon when she asked me to come over and put some order on her piles/tons of children's books. (She has more children's books than our college library's Childre's Book Section.) Good thing another former student assistant of her came by and helped me.
At five, we called it a day of tiresome sorting, shelving and sorting again (I had to devise a system). Of course, it wasn't for free (haha), 'though I would still have done it without getting anything in return. Teacher gave me her copy of
(an earlier edition of this one)
which I think every Reading teacher/major should have.
Then we headed to in
Katipunan for their first Super Panalo meals. They (Teacher and ex-co-SA) didn't know that that promo exists. There was something in the carbonara spaghetti and caesar salad that made me more comfortable chit-chatting with them. Way back then, I was this reserved, tight-lipped guy who'd seldom enter into any kind of banter. Some call it insecurity. Others label it as politeness.
But that afternoon, I was a certified FC. Feeling close.
I heard my self talk, not just listen. I listen to their personal accounts on teaching, career and life.
Since I know that they are so incline to children's lit,just as i am, I asked them if they've read
. I was expecting for a vigorous YES to be followed by a series of exchanges about the book's elements. But to no avail.
My teacher, who I look up to in terms of oozing passion for children's lit, mentioned the word BURGIS in her explanation. She doesn't want to go with the flow. The bandwagon failed. I got her point.
I have a very limited mind map of the word BURGIS. I almost equate it to selfishness. Then that afternoon I was pointed back to my
Oo nga naman. Unti-unti nang nadodomina ng mga foreign writers ang Reading list ko.
"Nabasa nga nila ang Hunger Games, e' ang
, nabasa na ba nila?", she quipped.
Then a sudden realization dawned on me.
Gosh, for the past two years how many times have I worn my volunteer's hat? How many stories have I read to less fortunate kababayan? How many locally-published books have I bought? How many times have I ignored the laments of
Then, they started suggesting ways on how to lessen the BURGIS in me; how to reach out to our kapwa-Pilipino. Then we sounded too idealistic.
Oh well, better have some ideals than have nothing at all.
It was the afternoon when she asked me to come over and put some order on her piles/tons of children's books. (She has more children's books than our college library's Childre's Book Section.) Good thing another former student assistant of her came by and helped me.
At five, we called it a day of tiresome sorting, shelving and sorting again (I had to devise a system). Of course, it wasn't for free (haha), 'though I would still have done it without getting anything in return. Teacher gave me her copy of
(an earlier edition of this one)
which I think every Reading teacher/major should have.
Then we headed to in
Katipunan for their first Super Panalo meals. They (Teacher and ex-co-SA) didn't know that that promo exists. There was something in the carbonara spaghetti and caesar salad that made me more comfortable chit-chatting with them. Way back then, I was this reserved, tight-lipped guy who'd seldom enter into any kind of banter. Some call it insecurity. Others label it as politeness.
But that afternoon, I was a certified FC. Feeling close.
I heard my self talk, not just listen. I listen to their personal accounts on teaching, career and life.
Since I know that they are so incline to children's lit,just as i am, I asked them if they've read
. I was expecting for a vigorous YES to be followed by a series of exchanges about the book's elements. But to no avail.
My teacher, who I look up to in terms of oozing passion for children's lit, mentioned the word BURGIS in her explanation. She doesn't want to go with the flow. The bandwagon failed. I got her point.
I have a very limited mind map of the word BURGIS. I almost equate it to selfishness. Then that afternoon I was pointed back to my
Oo nga naman. Unti-unti nang nadodomina ng mga foreign writers ang Reading list ko.
"Nabasa nga nila ang Hunger Games, e' ang
, nabasa na ba nila?", she quipped.
Then a sudden realization dawned on me.
Gosh, for the past two years how many times have I worn my volunteer's hat? How many stories have I read to less fortunate kababayan? How many locally-published books have I bought? How many times have I ignored the laments of
Then, they started suggesting ways on how to lessen the BURGIS in me; how to reach out to our kapwa-Pilipino. Then we sounded too idealistic.
Oh well, better have some ideals than have nothing at all.
Subscribe to:
Posts (Atom)