Para Kanino Ka Nagsusulat

Binalikan ko ang ilang entries ko no'ng nagsisimula pa lang ako sa pag-ba-blog. Laugh trip.

Sinulat ko talaga ang mga 'yon? Lahat ng kadramahan at kakornihan ay nakakangilo sa pakiramdam. Nakakahiya, pero nakakapagpalakas ng loob ding mabasa kung paano ka mag-isip sa panahon ng iyong kabataan. May pagbabago sa mga prinsipyo at perspektibo--ibig sabihin, may pinagkakatandaan.

Nakakaloko ang mga pa-deep na tayutay. Natatawa pa rin ako sa aral na aral kong English grammar.

Pero, nagpapasalamat ako na nagsipag ako dati sa pagsusulat--may nagbabasa man o wala. Nagsusulat pala tayo minsan para sa ating mga sarili--para mas maintindihan natin ang ating mga sarili, hindi man sa kasalukuyan kundi sa hinaharap.



Kaya, Bes, padayon lang.

Status Quo

Hiyang-hiya naman ako sa blog na ito na halos siyam na buwan nang nakatengga.

Hustisya!

Lumipas ang mga araw, linggo at buwan na hitik naman ng mga kasulat-sulat na mga pangyayari ngunit hindi man lang ako nag-atubiling itala sa espasyong ito.

Nakalimutan kong isulat ang mga bago sa buhay ko.

Na naglakas-loob akong iwanan ang pagtuturo sa isang pribadong paaralan kung saan sumusobra pa sa sapat ang aking natatanggap buwan-buwan, kung saan de-aircon ang mga classroom, kung saan mababait naman talaga ang mga mag-aaral, kung saan nahubog ang aking 'maayos-ayos' na pagtuturo.

Ang mga huli kong nakasama sa Intermediate Level na pinaglagian ko ng limang taon.

Na napadpad ako sa Dagupan nang halos dalawang buwan (Abril-Mayo) para pag-aralan kung paano maging guro sa pampublikong paaralan. Sa Dagupan ko nakilala ang mga kapwa Pilipinong naniniwala na ang classroom ay ang pandayan ng mga pangarap. Na sa pamamagitan ng pagtuturo ay natutulungan mo ang bansang ito. Sa Dagupan ko naranasang mamuhay sa tabing-dagat.

Mga co-teachers sa aming Dagupan Practicum

Mga co-fellows na napadpad sa Hundred Islands

Na natupad ang hiling at pangako ko sa isang sanaysay ko sa Educ 100 (Intro to Phil. Educational System) na makapagturo sa  pampublikong paaralan. Limang taon ko ring ipinagpaliban ang hamon na ito. At matapos ang taun-taong pagka-unsyami ng planong mag-resign, nagkatotoo na nga. Salamat sa Teach for the Philippines sa pagkakataong maging bahagi ng pagkilos para sa ikabubuti ng bansang ito.

Nakaw na sandali sa Gregorio Del Pilar ES

Na ngayon ay sa Biñan, Laguna ako namamalagi kasama ang limang teacher-fellows mula sa TFP. Na pinasok ng magnanakaw ang bahay namin at tinangay ang apat na gulang kong bag. Na isang traysikel na lang ang layo ng bahay sa paaralang aking pinagtuturuan. Na may kapit-bahay kaming matandang babae na feeling ko ay may crush sa akin (asyumero lang dahil sa kanyang mga nakakapanindig-balahibong titig). Na ang may-ari ng bakeshop na malapit sa amin ay Julie at laging may small talk tuwing bumibili kami sa kaniya.

Ang mga makakasama ko sa two-year fellowship

Na nasanay na ako sa pabagu-bagong teaching loads at nakakapanibagong kultura ng public school. Laking pasalamat ko sa naging pundasyon ko sa mga dati kong paaralan.

Kuha mula sa aming Reading Program class--kuwentong Carancal

Na nagkatotoo na ang mga hinabing pangarap ko noong ako ay nasa high school na makapag-coach para sa school press conference. May bonus pang pagti-train ng speech choir. Pareho namang nanalo ang mga tinuruan ko, sa awa ng Diyos. Na kahit hindi ko pinangarap ay nakapagbahagi na ako nang dalawang beses sa isang training para sa mga kapwa ko guro sa aming paaralan (kahit na nangangatog ang mga joints ko sa kaba).

Ang naging habihan ng aming pangarap saloob ng apat na buwan

Na bukod sa mga kaibigang guro, may mga nakilala akong mga kaibigan mula sa Christ-Commissioned Fellowship sa Sta. Rosa at tuwing Martes ay nakakakuwentuhan ko sila. Na nagamit ko na ulit ang naipon kong mga Ingles nang magturo ako sa Sunday School ng CCF.

Ang mga ka-D-Group ko tuwing Martes

Na sa dinami-rami ng mga pagbabagong ito, hindi ko namamalayan na unti-unti na palang ipinakikita ng Diyos ang kanyang engrandeng plano sa buhay ko.

Tiwala lang daw.

Photoblog: Biyaheng Mindanao

December 2013

I only had twelve days of Christmas vacation. What better way to spend it than going back to my province, Misamis Oriental, and be reunited with my family. Fact, I've stayed in Bulacan for 19 years but I've only been to MisOr thrice (including this vacation).

Given that my wanderlust is on loose again, I ended up going to places, trying out new things and seizing (ahm, documenting) every moment.

Hugs to my Ate for the plane tickets and to my Aunt Naneth for welcoming us to her 'humble' abode.

It's quite a vacation. I was able to visit three provinces --Misamis Oriental, Agusan del Norte and Agusan del Sur. I got to meet relatives from both sides of the family.

Here are random pictures I took during my wanderings. In no particular order.

helping out my parents in our mini farmville;
we have eggplants and papayas

the ukay-ukay paradise in Gingoog City

kicking some rain clouds in a fishing village/coastal area in Magsaysay

goat-herding  this hard-headed kid

salivating over Mt. Balatukan's peaks

sketching some lechon left-over

resting atop a balimbing (star fruit) tree

river-wading with cousins;
Linugos River is a few meters away from my Aunt's house

backpacking in CdeO while waiting for my trip back to Manila

tilling the soil like a pro;
farmers call this equipment "turtle"--but it ain't slow

inquiring about our delayed trip;
the same day that there was a shooting incident in NAIA

jumping for a new life on New Year's day

skywatching on the ship's viewdeck

killing time in an Ayala mall while waiting for distant relatives

jeep-stuffing in this jumbo jeep;
it can accommodate 40-50 passengers and tons of trade goods

posing for a trike mag cover and earning some likes on fb

daydreaming to be a fisherman while wishfully thinking
 of heading to Camiguin--that island in the background

corn-picking in my Aunt's field;
my mama and I filled two sacks of corn--very tough;
I got to see and hear some Manobo pickers

thanking the Lord for the second lechon of the vacation

nodding my head while watching a refreshing
Manobo instrumental music and dance
performance in  La Paz, Agusan del Sur

 taking a shot of another Wisdom jeep in waiting

looking for a way to document my solo trip back to Manila 

bargaining with a Maranao lady for her authentic textiles

toploading after sumabit sa jeep

witnessing a forest fire in an island somewhere in the Visayas

watching some Asia glossy starling without my binoculars

boarding this vessel and praying for a safe seatrip

insisting for mandatory family picture after church

crossing this fell-off tree that reminds me of Terabithia

waiting again after another flat tire

running like it's the end of the world

It's by far the best vacation I've had. I definitely enjoyed every moment of it--to think that I was in a very tight budget. 

See you soon Mindanao!

Of Passions and Pursuits

I easily get bored. I won't last a day sloth-ing at home.

So when I'm temporarily tired of reading and studying for my next lessons, encoding exams and checking students' test papers, I turn to reading. I'm currently reading

and

After getting glasses for my deteriorating vision, I have tapered off in my reading escapades. No more reading while in transit--which was a bad bad habit. Nevertheless, I still love reading. I am still a Booksale denizen. Make that disciplined denizen, for I can now control my purchasing powers.No more Oh-I-think-I'm-gonna-needd-this-book-someday-I'm-getting-this-one moments.

I am still a #children's lit and #reading advocate to my pupils--especially in my advisory class which benefits from all the book prizes.

After my quick-stint as a mountaineer, my wanderlust tendency found its place in the world of running. I am a bit proud to have gained the discipline to hit the road at least once each week. I now take pride in getting a darker complexion after hours of being soaked in the sun. (Hello non-beach-bumming tan lines.) 

These running outfits take turns in accompanying me. (Wanted: running buddies from San Jose del Monte, Bulacan) I hope to find a bunch of crazy people who would join me in traversing the city.

During my tamad moments, I go birding. I have a pair of not-so-hi-tech binoculars and carefree spirit that would take me to the greener parts of the city. Every once in a while, I see new species. (We call them lifers in the birding community). 

There are birds other than the maya (eurasian tree sparrow). We have the (left) Asian glossy starling--with its hideous red eyes and (right) the olive-backed sunbird. I've seen these birds this morning while taking a stroll along Kaypian Road. Aside from those two, I;ve got a chance to see egrets, zebra doves, common waterhen, crow, YVB and long-tailed shrikes today.

If you need help in identifying those non-maya birds in your area, read this write-up about the 10 most common bird by Filipina birder Maia (no pun intended).

Teaching, running, reading, birding.

And that's how I kill boredom. How about you?

Sampung Piso

Sa aming magkakapatid, ako ang paborito ni Tatay.

Kapag sa akin niya binibigay ang pinakamapulang mansanas na pasalubong, hindi p’wedeng umangal si Ate. Kapag sa akin niya inaabot ang dalang pinakamatamis na mangga, maglalaway lang si Kuya. Buti na lang, ako ang bunso.

“Kokoy, nandito na si Tatay. Nasa’n na si Bunso ?”

At pagkauwing-pagkauwi niya galing trabaho, ako ang una niyang hinahanap. Lunes hanggang Biyernes. Walang mintis.

            Parang kidlat naman ako sa bilis na sasalubong. Agad akong magte-teleport sa tarangkahan, magmamano kay Tatay at ibibigay sa kanya ang aking superhigpit at matunog na yakap-halik combo. Sina Ate at Kuya, mapapailing na lang sa panghihinayang.

“Tsk…tsk…Naku, naunahan na naman kami ni Bunso ‘Tay. ”

At magtitinginan silang tatlo na para bang may sikretong tinatago.

            Kokoy Kidlat. ‘Yan ang tawag sa akin ni Tatay. Kapag nagluluto si Nanay at may kulang na sangkap o kung may kailangang bilhin si Tatay sa tindahan, pangalan ko ang una nilang tinatawag. Si Kokoy Kidlat ang superhero ni Nanay at Tatay.

Tuwing kailangan kong magmadali, palihim kong inilalabas ang mga imbisibol na gulong ng tsinelas ko at humaharurot na parang motorsiklo sa tindahan sa may dulo ng kanto. O kaya naman ay gagamitin ko ang aking mga espesyal na pakpak.

            Hindi ko na mabilang kung nakailang utos na si Tatay sa akin. Basta't ang alam ko, hanggat ako ang paborito niyang  superhero , mapupuno  ang alkansiyang kawayan ko. Sa tuwing may iuutos kasi siya, binibigay niya sa akin ang sukling barya. Bentisingko, piso, limang piso,sampung piso--tinatanggap ko kahit magkano. Nangako kasi si Tatay na kapag napuno ko ang alkansya, bibili na kami ng pangarap kong bisikleta.

“Magkano ba ang bisikleta, Tay? ” usisa ko no’ng minsang pinabili niya ako ng tatlong maliliit na bote ng beer.

“Siguro katumbas ng isangdaang boteng gaya nito“, sagot ni Tatay sabay lagok ng paborito niyang inumin.

            Nang dumating ang kaarawan ni Tatay, higit pa sa sandaang bote ng beer ang nakita ko.

            “Tay, ang daya n’yo naman e. Dapat ako na lang ang pinabili n’yo”, usisa ko. Malamang kung ako ang  bumili ng mga ‘yon, puno na ang alkansya ko.

            “Koy, ‘wag ka nang magtampo. Paglaki mo, ‘pag kayang-kaya na ng superpowers mo ang bigat ng isang case ng beer, ikaw na ang uutusan ko,” sagot niya.

            Patay! Pa’no nalaman ni Tatay na may superpowers ako. Ang galing naman niya!

          Ilang sandali ang lumipas at nagsimula na sina Tatay at ang kanyang mga kaibigan sa pag-inom. Paulit-ulit kong narinig ang--

          Tagay pa pare!…sabay mag-uumpugan ang mga baso na susundan ng halakhakan at hagikgikan.

          Nang gabing ‘yon, hindi muna namin nakasama si Tatay sa hapunan. Sayang! Hindi niya narinig ang napakaingay kong paghigop ng sabaw--mas maingay pa sa halik na dumadapo sa pisngi niya. Hindi rin namin siya nakatabi sa pagtulog. Kaya sa unan ko na lang ibinigay ang superhigpit kong yakap. Mula sa kuwarto, dinig ko ang tawanan nila, mga kantiyawan at pasikatan. Kinalaunan, hindi ko na matukoy ang boses ni Tatay sa boses ng iba. Parang may superpowers na rin siya. Galing ba ‘yon sa iniinom nila? Si Tatay ba ‘yong paputol-putol at paggewang-gewang na nagsabi ng--

          “Pare, wala kayo sa mga anak ko, mababait na, matatalino pa!”

          O siya  ba ‘yong walang prenong nagyayabang ng--

          “Pare, ‘pag ako nanalo sa Lotto, ibibili ko kayo ng isang libong bote ng beer! O ano? Tagay pa! Ang hina mo naman, e. Ha-ha-ha!”

            Tuwing may inuman sa bahay, gamit na gamit ang mga superpowers ko. Pagkapikit ko, nagte-teleport ako papunta sa iba’t ibang lugar. Ikakampay ko ang mga espesyal na pakpak at makikipaghabulan sa mga maiilag na tutubing-kalabaw. Makikipagkarera sa mga maiingay na bangaw. Makikipag-unahan sa mga hindi mapakaling tipaklong. Makikipagtaguan sa mga masikretong salagubang. Makikipagtuos sa mga bubulong-bulong na bubuyog. Makikipag-espadahan sa mga mapupusok na lamok.  At pagdilat ko, walang dudang tumba na si Tatay. Humihilik-hilik at sisinghap-singhap--parang mga insekto na nakalaban ko.

            Tuwing nakainom si Tatay, lumolobo ang kanyang tiyan, namumula ang kanyang mukha, humahaba ang kanyang mga kamay, bumibigat ang kanyang mga kamao, lumalalim at gumagaralgal ang kanyang boses. Nagpapalit-anyo ba siya para maging superhero o kalaban?

 Tuwing lasing si Tatay, hinahagis niya sa mga imbisibol niyang kalaban ang ano mang madampot niya. Ang daya nila….ayaw magpakita.

Maniwala kaya si Tatay kapag sinabi kong may mas madaling paraan para matalo ang mga imbisibol na kalaban? Umiwas sa inuman. Ito rin ang paraan para lumakas ang kanyang katawan, para hindi niya na mabulyawan si Nanay at para hindi na umiyak sina Ate at Kuya kung napapagalitan.

Ano’ng mangyayari sa akin kapag sinabi kong puwede ko siyang tulungan? Mapapagalitan? Mapapalo?  Pa’no ko sasabihin? Kaya ba ng powers ko?

Tuwing lasing si Tatay, naiisip ko na naman ang aking alkansiya. Sinong tutulong sa akin na mapuno ‘yon kapag hindi na nagpapabili ng beer si Tatay?

            Haaay…buhay. Muntik na akong sumuko  sa kahahanap ng sagot sa mga nagbabanggaang tanong sa isip ko.

Buti na lang may superpowers ako, dahil ngayon, may naisip na rin akong sagot sa susunod na utusan ako ni Tatay na bumili ng alak sa kanto.

            “Naku ‘Tay! Sayang! Naubos na po ang superpowers ni Kokoy Kidlat sa ganyang mga utos. Iba na lang po.”

            Sana umepekto.

***

             

Firsts

When I have almost abandoned my dream to take writing seriously (and have a published work, at the very least), these came.

A write up for UP JMA's Bakit Masayang Tumambay sa UP?

I've already missed the last day for submission, but I sent my story anyway. I wrote this piece for a Creative Writing class--a course I've dropped once.

Volunteered to edit this story for an environmental NGO

All glory to the master storyteller! We may have doubts about our skills, gifts and talents, but just keep trusting Him.

Philippians 1:6 (CEB)

⁶ I’m sure about this: the one who started a good work in you will stay with you to complete the job by the day of Christ Jesus.

Pahinga Muna sa Pamumundok

Magtatatlong buwan na akong hindi namumundok.

Disyembre 2012 ang huling tuntong ko sa kabundukan ng Tapulao. Climax ng aking mountaineering career bilang iyon ang may pinakamahabang lakaran, pinakamasarap na pagkain, pinakamalamig na panahon at pinakamalayo na aking narating sa Luzon.

At 'di na nga muling nasundan. Napag-iwanan na ako ng aking mga kasabayan. Bagamat ganun ang nangyari, masaya pa rin ako. Ito ang saya na dulot ng isang desisyong pinaninindigan. Ang saya na bunga ng matinding pagpipigil sa mga nangangating paa at diwa.

Ayokong ituring na pagkahumaling o addiction ang nangyari sa akin mula Mayo hanggang Disyembre noong nakaraang taon. Hindi naman talaga adik ang tawag sa mga taong isa o dalawang beses umakyat ng bundok kada buwan. Nahalina lang sila.

Sa aking sitwasyon, bilang isang guro, kailangan kong ibalanse ang mga responsibilidad sa trabaho, sa tahanan at sa sarili. Hindi masamang maglakwatsa hanggat hindi ka papasok na puyat sa klase kinabukasan. Pupungas-pungas pa. Ayos lang mamundok hanggat hindi mo napapabayaan ang mga gawain mo bilang miyembro ng pamilya. Ok ang pamumundok, lalo na sa kalusugan at sa pakikipagkapwa, pero h'wag mo ring kalimutang payabungin ang iyong pananampalataya tuwing hindi ka makakadalo sa iyong simbahan. (Hindi ko 'to nagawa dati.)


Kaya naman ngayon, sumasakto na sa akin ang pagtakbo-takbo sa mga lansangan at pagsali-sali sa mga fun run, dahil ngayong bakasyon, ako'y mamumundok na naman.

Ngayong darating na bakasyon, mas malinaw na sa akin kung bakit ako namumundok.