I Love Mama World

This Christmas is a milestone for the mini-environmentalist in me.

I labeled this holiday GREEN as my answer to Mother Earth's plea to save her from further destruction.



I believe that we don't need to wait for 2012-ish events to witness the downfall of Spaceship Earth. All we need to do is open our windows and smell the dark fumes coming from vehicles and burning plastics; go out in the streets and observe how people are so  heartless in littering around.



I, too,  had my share to this heinous crime to our planet, but thank God, some people, events and objects helped me realized this fault. It's never too late for a  sinner to turn back (1-180 degrees) from his bad habits.



Cause-oriented Christmas has made Jesus' birthday a more meaningful one.



SHIFT



Nakakatawa lang kasi conscious-effort ang paggawa ko ng mga eco-friendly decisions. Gano'n naman talaga sa simula, naninibago. Adjustment period. Sabi nga ni Cliche, Change doesn't happen overnight (magkahiwalay ba ang over at night?)



So, pa'no ako nagpaka-environmentalist ngayong Pasko?



1. Nakiuso ako sa paggamit ng green bag. May  malaking moss green bag na binigay ang isang estudyante ko. Galing sa nanay niyang nagwowork bilang nurse sa Hongkong. Kaya may tatak ang green bag ko na MANDARIN INT'L HOSPITAL. First time kong gamitin sa pamimili last Dec.24. Natawa ako sa bagger sa SM Fairview Hypermarket, kasi nung iniabot ko yung green bag ko, tinupi niya to at nilagay sa supot. (Panalo yon!). Sana man lang nababawasan ang plastik na nasasayang.



2. Bumili ako ng halaman. (Pasok ba 'to?) Tuwing dadaan ako sa SM, naku-cute-an talaga ako sa mga halaman ng MIURA Hydro Plants, kaya naman hindi ko hinayaang maubos ang 6.5 month (kalahati ng 13th month) nang hindi bumibili ng Syngonium Variegata.   Hindi niya kailangan ng lupa (may special pebble na kasi na parang lupa ang role), konting tubig lang, buhay na.



3. Gumamit ako ng dyaryo at magazines bilang gift wrapper (wrapper nga ba ang term do'n?) Refer to this post sa blogspot. In-explain ko muna sa mga estudyante ko kung bakit ýon ang ginamit kong pambalot. Siyempre, kailangan nilang maniwala. I said," I walk my talk". Ganun dapat minsan, teaching by modeling. Ayun, nasarapan naman yata sa mga tinapang binigay ko.



4. First time kong mag-prepare ng dish ngayong Pasko. At syempre, dapat green, kaya bumili ako ng lettuce at cucumber para gumawa ng Caesar Salad. Bata pa lang ako, mahilig na ako sa gulay. Ako yung tipong di na pinipilit para kumain ng kahit anong maberde at madahon. Pero hindi ako pinaglihi sa kambing. Ayun, ang mahal ng lettuce at pepino, pati na ng salad dressing na Dijonnaise (mayonnaise, mustard at lemon juice). Pero masarap naman (may konting hamon na binigay sa school).



    So far, yan palang ang mga nagagawa ko. Goal ko next year na magawa pa rin sila at madagdagan ang mga eco-friendly practices ko sa buhay gaya ng di na masyado pagbili ng mga drinks na nasa plastic bottle, pagbili ng sandamakmak na tissue. At sana, next year, madagdagan ang mga friends ko na love din si Mama World.

Luntiang Kapaskuhan Sa Iyo Kaibigan!

Mula sa kaibuturan ng aking puso, atay at mga kasu-kasuan,

At mula sa mga kaibigan kong hayop, puno't halaman,

isang luntiang Pasko sa lahat!

Sana lahat tayo ay magsitabaan!

At sana mabawasan ang mga plastik at papel na nasasayang tuwing Kapaskuhan!

Green Christmas

My Christmas goes green this year.



With all the tragic scenarios brought about by natural disasters this year, I have felt the need to do more in reducing the effects of climate change and saving Mother Earth.



Just doing the simple things that we ought to do as passengers of the Spaceship Earth.



One of the these simple things is using less paper. I try to consume all the space there is on every page. Always use the back page of used coupon bond.



Use the dailies (usually Philippine Daily Inquirer's Sunday issue) to wrap gift items you're giving away. Use abaca yarn and/or other indigenous materials. Forget about what the recipients would say. Make a rebuttal when you hear someone raises a you-are-stingy issue. Prepare a friendly lecture on why you went green and proclaim the message of saving Mother Earth. Tell them that even Jesus Christ went green when He was born on this earth.





Blessed green Christmas to everyone!

Noisy, Standing at Behaved

Noong estudyante ka pa, hindi maunawaan kung bakit sa kaunting kibot lang ng mga kaklase mo, parang isang umaatungal na toro na ang titser ninyo. Sa araw-araw na pagpasok mo, walang palya si mam o sir sa kakasabi ng--



a. Tumahimik!

b. Quiet class.

c. Sige pag nag-ingay pa kayo, minus five kayong lahat!

d. Puwede bang bigyan ninyo ko ng kapayapaan?

e. Pun***a.  Sige daldal pa!



     Nakabisado mo na nga ang mga litanya niya. Alam mo ba rin kung kailan siya high-blood o kung kailan naman siya may buwanang daloy. At alam mo rin kung kailan magbabagsakan ang mala-frisbee sa angas na mga plastik na plato at kung ano-ano pang unidentified flying objects mula sa likod ng klase ninyo. Kasalanan ninyo na nakihati kayo sa faculty room.



     Hindi ka naman talaga galit sa kanila, naiirita ka lang sa tuwing magagalit sila at magbubunganga na para kayong mga ipis at daga na nahuling nagnanakaw ng pagkain mula sa imbakan. Naiinis ka noong ipamukha nila sa iyo na isang krimeng maituturing ang pag-iingay.



   Nasa ikalawang baitang ka nang koronahan ang dalawa mong kamag-aral bilang Hari at Reyna ng Kaingayan. Kumpleto sa trono ang mga maharlika mong kamag-aral. Unang taon mo naman sa elementarya nang matikman mo ang manipis na ruler ni maam. Ingay ng iilan, damay ang sambahayan. Hayan tuloy, pinapila ang lahat para tumanggap ng isang lapat ng plastik na panukat. Nangati tuloy ang palad mo, na para bang ibig pang mahagupit.



     Kaya mula nang nasa ikatlong baitang ka, iniwasan mo na ang dumaldal habang may mga guro. Kinailangan mong galingan ang pagtiktik sa paparating na yapak ng mga gurong may dambuhalang tainga, na kahit mahinang kaluskos yata ay naririnig. Natuto kang mag-ipon ng mga kuwento, na kahit gustong-gusto mo nang ipamalita ay hinihintay mo talaga ang uwian  o lunch break kung saan nagsasama-sama ang mga guro mo sa ibang silid.



     Dati kang gano'n. Palihim na prinsipe, kung hindi man hari, ng kadaldalan. Heto ka ngayon, isang guro na din. Kaunting bulungan, sinasalubong mo ng saway. Kaunting hiyawan, pinapantayan mo ng bulyaw. Sandaling hagikgikan, matalim na titig ang katumbas.



     Katahimikan.

     Kapayapaan.

  

     Kalaban ng ingay.



     Katumbas ng init ng ulo, pagkayamot, at simangot. Dagdag kalbaryo sa walang katapusang paggawa ng banghay-aralin, visual aids, pagtse-tsek ng attendance, pagwawasto ng mga pagsusulit, pagmamarka ng mga proyekto, pag-re-research tungkol sa susunod na aralin. Pagharap sa mga reklamo ng mga magulang. Pagdalo sa mga faculty meeting at biglaang pagpupulong sa kung saan-saan.



     Wala ka nang text life. Hindi mo na iniisip ang love life. Isang ideyang abstrak na ang gimik para sa iyo. Masuwerte ka kung mapanood mo ang mga drama sa gabi. Minsan nga, nakakalimutan mo nang magsepilyo bago matulog o magbihis sa damit-pantulog mo. Kadalasan, ayaw kang patulugin ng mga alalahaning pampaaralan. Pero, kinaumagahan, gigising ka pa rin nang maaga.



     Unti-unti mong nauunawaan kung bakit may UFO mula sa likuran ng klase ninyo.Napapa " Ahhh...kaya pala" ka sa tuwing maalala mo ang mga multiple-choice na litanya nina mam at sir para lang mapatahimik kayo.



     Pero bilang isang bago at maka-bagong guro, niluwangan mo na ang sinturon ng kaingayan sa klase. Naging bata ka rin, e. Alam mo kung gaano kahirap pigilan ng ingay. Para namimintog na pantog ang isip at bibig mo; sabik maibahagi ang mga nangyari noong Sabado at Linggo, o kaya naman ang napanood mo sa siyamnapung channel ng telebisyon ninyo.



     Pero kahit na guro ka na, madaldal ka pa rin. Mas madaldal ka pa nga yata sa mga estudyante mo. Kaya tuwing recess o lunch break, nakikipagdaldalan ka sa kanila. Mas lalo kayong nagkakakilanlan, mas lalo kayong napapalapit sa isa't isa.



     Ang maganda doon, walang nagsasalita ng noisy o standing.

December quiz (not recommended)

1. Is December  a stress-rich month?



A. Strongly Agree

B. Strongly Disagree

C. Not sure



2. Will you have a happy Christmas?



A. No

B. Never

C. Of course



3. How many gifts would you receive?



A. 5, 634

B. 1

C. 0



4. If you have the power to erase a month from the calendar, which one would it be?



A. January

B. June

C. December



5. Which of the following gifts do you want to receive this Christmas?



A. peace of mind, body, soul and spirit

B. 13th, 14th, 15th...nth month pay

C. Extra 5 hours in a day



6. If December is a vegetable, what vegetable would you want it to be?



A. bitter gourd

B. pepper

C. chili



7. What's the best way to spend the December hellidays?



A. Drink plenty of water.

B. Spend long hours under your bed.

C. Hide from your boss, godchildren and carolers.



8. February is love, December is ____________.



A. stress

B. strain

C. exhaustion



9. What gift would you give to the Ampatuans?



A. military uniforms

B. Order of Sikatuna award

C. TOYM medal



10. If Gloria is a Christmas symbol, what symbol would she be?



A. Christmas tree

B. Snow flake

C. None of the above

TOPPING THE LET

I dream of topping the LET ( Licensure Examination for Teachers), a feat that most (if not all) teachers want to achieve. After coming short of graduating with honors, I made a vow to myself that I would aim to make it to the cut (top 10, at least).



Ambitious.



I sometimes joke my batch mates about having them as my rivals in the April 2010 test. We even  seem to plot a conspiracy, that we would dominate the top spots.But, I am still clueless if I would be making it. April is nearing yet I haven't opened any reviewer.



Just yesterday, the October 2009 LET result came out. I was as excited as the ones who took the test. I was so eager to know who those who copped the top spots. I am always expecting a former classmate/orgmate/batchmate to be in the top 10. And yes, they haven't failed me. A close friend, Carina Cenidoza, got the 2nd spot in the elementray, together with college friend Christine Gapuz and former orgmate Ate Leah in the secondary top 10. (Side story: Days after the exam, Carina told me that she was clueless if she would pass the exam, the same thing that Lorivi, the April 2009 big winner in the elementary, relented),





My warmest congratulations to them!

Sigh.I need to have the right motives. I need to dream with eyes wide-open.

Kamatayan ng Kaibigan

Naghihingalo na ang friendster.

Araw-araw, padami nang padami ang mga taong sinasara na ang kanilang account o 'di kayaý hinahayaan na lang na nakatiwangwang ang mga account nila.



Ang dating isang maingay na karnabal sa gitna ng lungsod ay nagmistula nang isang ghost town. Sa karanasan ko, may mga araw na wala ni isa sa mga 425 na kaibigan ko ang naglalahatla ng bulletin. 'Di tulad dati na binabaha ako ng parehong mensahe araw-araw.



May ilan pa ding nag-a-apdeyt ng kanilang mga profayl. May mga nagdadag ng kaibigan. Pero, bilang sa mga daliri ko ang gumagawa nito.



Bakit nagkaganito?



Kasalanan din siguro ng mga nagpapatakbo ng friendster. Sa panahon natin ngayon na parating nakaabang ang mga kakumpetensiya sa kanya-kanyang industriya, naging mabagal ang pagresponde nito. Walang masyadong interaksyon gaya ng mga laro, chat at kung anu-ano pang aplikeysyon.



Sa Pilipinas, siguro sa ibang bansa na rin, parang isang mabentang isawan sa UP ang paglipat ng mga tao sa facebook.



Noon, ang akala ko, pang-sosyal lang talaga ang facebook. Karamihan kasi ng mga kakilala kong may account ay mga anak-mayaman (rich kids) kong mga kaklase.



Sa ngayon, masasabi kong pang-masa na ang facebook. Wala namang pinipiling social class ang social networking site na 'to. Hindi ka naman tatanungin sa sign-up kung magkano ang annual family income nýo o kung nakatapos sa ka sa isang prestihiyosong unibersidad. Maaaring maging magkaibigan ang isang hasyenderong pulitiko at isang maralitang Pilipino.



Pero, mahirap pa ring makipagsabayan sa mga may-pera (at kompyuter sa bahay) lalo na kung nagpapalaki ka ng taniman sa farmville o ng kainan sa restaurant city.



Nagsimula, para sa akin, ang facebook bilang social networking site ng mga mararangya, na unti-unting pinapasikip ng masa. Kung magbabalik-tanaw, ganito rin ang pasimula ng istorya ng friendster. Baka naman iisa ang guhit ng palad ng dalawa. (Isama pa natin ang kaso ng multiply).



______________________________________________________________________________

Kung nais mo pa ng mas malalimang pagbasa ukol naman sa uni-unting pag-alis ng mga tao sa facebook, basahin lang 'to :



http://www.nytimes.com/2009/08/30/magazine/30FOB-medium-t.html?_r=2&em

Operation Sagip-Libro

Marami akong pinatay kahapon. Akma ba namang agawin sa akin ang mga pinakatatangi kong mga libro. Kahit na second-hand ang karamihan sa kanila, mahal ko sila. Papatay kung kinakailangan.



Nagsimula ang lahat nang maisipan kong basahin ang Madame Bovary. Matagal na ring panahon buhat nang makita ko siya sa Booksale. Laking gulat ko nang sumambulat sa akin ang papaubos na na mga pahina ni Madame Bovary. Pinong mga kagat sa gilid ng mga pahina ang tumambad sa akin.



Agad kong inilabas mula sa lumang kabinet (na binarnisan lang para magmukhang bagon) ang lahat ng mga libro ko. Isang nakakapangilabot na tanawin. Daan-daang anay ang nagkukumahog sa pagtakbo para magtago sa lupang-kuwebang-daanan (na mala-tunnel). May ibang sumuot sa gilid ng mga kahoy.



Para akong Red Cross volunteer sa pagtakbo ng mga libro palabas ng bahay. Pagpag dito, punas doon. Nagmistulang naghihingalong mga biktima ng pamamaslang ang mga libro sa dami ng sugat/kagat na kanilang natamo. Paralisado si Annie Dillard. Pilay si Brain Teaser. Pati ang minana ko pang Children's Literature ay di rin nakaligtas sa lupit ng mga insektong 'yon.



May mga galos naman sina Robert James Waller, ang Spelling handbook at si Education Quartely. Habang naliligo sa putik ang marami.



Kailangang maturuan ng leksiyon ang mga haragan, napag-isip-isip ko. Kumuha ako ng kandila, posporo, mga lumang diyaryo ng Inquirer at Bulletin, dust pan at walis-tingting at tambo.



Operation Sagip-Libro.



Sinindihan ko ang mga dyaryo, saka inilapit ang naglalagablab na apoy sa di mapakaling mga anay. Hindi pa ako nakuntento. Pinukpok ko ng walis-tingting ang mga nakawala. Pinatuluan ko rin ng kandila ang ibang sisinghap-singhap pa.



Sa galit ng ibang anay, lalo na yung may mga matutulis na bungangang pangkagat, sinugod nila ako. Ilan lang sa kanila ang matagumpay na nakakapit at nakakagat sa akin. (Gawin daw ba akong kahoy?) Hindi ganun kasakit ang kagat nila, hindi katulad ng mga mapupulang langgam.



Tatlong oras din siguro akong nakipagbuno sa kanila. Hindi ko na ininda ang sakit ng ulo, sipon at ubo na nararamdaman ko nang mga oras na 'yon. Namayani sa akin ang galit sa mga anay na walang patumanggang ngumatngat ng mga libro ko.



Sa huli, kahit na nagapi ko ang karamihan sa kanila, hindi ko magawang humalakhak. Walang maayos na masilungan ang mga libro ko. Dumanak ang tubig-tubig (mula sa tiyan ng mga napirat na anay) sa sahig namin, na kinailangan ko na namang linisin. At nangamoy usok ang buong kuwarto. Gegewang-gewang na din ang kabinet ko.



At lahat ng 'to ay dahil sa mga walang breeding na mga anay na 'yon.

Bakit ka Nagsusulat?

Ambisyoso lang talaga siguro ako.



Wala kaming internet connection sa bahay. Desktop computer nga wala din. (kahit ayaw maniwala ng mga estudyante ko) Pero, tuwang-tuwa ako tuwing may bagong akda akong naililimbag sa blog na 'to.



Sasadyain ko pa ang mga computer shop na nakapaligid sa lugar namin, para lang makapag-internet. Kapag kaharap na ang kompyuter, limang  websites ang una kong bibisitahin.



1. Friendster. Ang nagpasimula ang social networking sa Pilipinas. Karamihan kasi ng mga kaklase ko nung high school ay dito pa rin namamalagi.



2. Facebook. Para naman sa college friends at mga mas tech-savvy na mga kaibigan.



3. Ymail. kahit alam kong walang bagong mensahe sa inbox, binubuksan ko pa rin 'to.



4. Blogspot. Na kasalukuyan mong binabasa at



5. Multiply. Na, sa palagay ko naging  parang pinagsamang blogspot, ym, pero di pa rin ganun kaakit-akit.



Sa limang , naging paborito kong websites, blogspot at multiply ang pinakapinanabikan kong bisitahin at hindi facebook (kahit na may scrabble, pathwords, farmville, restaurant city at kung anu-ano pang applications meron dun).



Iba 'yong pananabik na dumadaloy sa dugo ko tuwing pinupuno na ng mga letrang nagiging pangungusap na nagiging mga talata ang puting espasyo sa harap ko habang sumasayaw ang mga hintuturo ko sa magkabilang kamay.



Iba 'yong pakiramdam na may mga napapakawalan kang mga ideya na nakagapos sa isipan mo. (naks!) Ako kasi 'yong tipo ng tao na kung anu-ano na lang ang iniisip--mababaw, malalim, maputik o malinaw man 'to. Madalas mangyari ang pagninilay-nilay na mga 'to kapag mag-isa ako. Kausap ko ang sarili ko. (minsan, literal ang pag-uusap na nagaganap).



Nakakapag-isip din ako ng mga pwedeng isulat tuwing nasa biyahe ako. Kapag pagod na ang katawan ko sa maghapong pagtuturo, bigla ko na lang papasayahin ang sarili sa paghahabi ng mga kuwento at sanaysay tungkol sa kung anu-ano. At muli, mababawi ko ang lakas na papaubos na.



Minsan, aabuting ng isang linggo o higit pang araw bago tuluyang maging sanaysay ang isang sanaysay. Gayundin sa kaso ng mga  kuwento at tula. Ang hirap isingit sa nagsusumigaw sa ka-busy-han na iskedyul, ang pagtungo sa computer shop para bigyang-buhay ang mga naisip ko. Minsan, kulang lang talaga ang pera pang-internet.  Kaya naman, kapag sumobra nang kaunti ang kasipagan ko, isusulat ko na lang siya sa pang-grade 6 na papel at itatago.



May isang nagkomento sa isang naisulat ko, na sa palagay niya ay gustung-gusto ko ang pagsusulat.Siguro nga. Dahil gusto ko ring marinig ang sarili ko na nag-iisip, na pinapayabong ang kakayahang bigay ni Ginoo.





Sa ngayon, susulat ako tungkol sa mga bagay na magbibigay pa ng mas maraming dahilan sa ibang tao (at sa sarili ko na rin) para mabuhay (at para sulitin ang buhay).





Isusulat ko ang mga karanasang ayokong malimutan.





Susulat din ako ng mga pangarap ko para sa sarili, sa pamilya, sa bansa at sa mundo.





Sumusulat ako ngayon, hindi para sa iba, kundi para sa sarili.

Kandila Para Ke

Hindi kasama sa pagkabata namin ang pagpunta sa mga sementeryo tuwing dumarating ang Nov.1 o 2.



Wala kaming binibisitang puntod. Walang inaalayan ng bulaklak at wala ring pinagnonobena. Wala kaming inaalayan ng kanin at ulam sa paperplate. Wala din kaming tinitirik na mga kandila sa tarangkahan ng bahay namin.



Nung nasa elementarya pa kaming magkakapatid, naiinggit kami sa mga kapit-bahay naming ang liwa-liwanag ng bahay dahil sa dami ng kandilang nakatayo sa gawing pintuan nila. Nakakainis yung pakiramdam na bahay n'yo lang naiiba.



Kapag tinatanong ko yung mga kalaro ko no'n kung para saan ang mga kandila, magsisimula na ang takutan namin.



Ang bawat kandila daw ay sumisimbolo sa kaluluwa ng namatay nilang kamag-anak.Tanda daw 'yon ng pag-aalaala sa kanila. Ang hindi ko lang mawari, eh, paano kung daan-daan na yung mga kamag-anak n'yo na namatay. Magmumukha yatang tirikan ng kandila sa Quiapo ang bahay n'yo. O 'di kaya, baka pagmulan ng sunog ang bahay n'yo.



Naisip ko, siguro, pili lang 'yong mga kaluluwa na nirerepresenta ng mga kandilang 'yon. Yung mga close lang.



Isa pang dahilan daw ng pagtitirik ng kandila e, para itaboy daw ang mga di-matahimik na kaluluwa (ng mga kaanak o 'yung mga ligaw na kaluluwa). Mas nakakatakot 'tong pangalawa. Isipin mo pa lang na may mga kaluluwa sa paligid mo, kikilabutan ka na.



Bakit ka nila gustong puntahan sa bahay n'yo? Para humingi ng tulong upang makamit ang hustisya? Para lang bumisita at mangumusta? O para lang talaga maghasik ng lagim? Ano pa man ang dahilan nila, hindi pa rin ako sigurado kung alam nila ang bahay n'yo , just in case na lumipat na kayo o nangibang-bansa.



At ano kayang meron sa liwanag mula sa kandila para katakutan ng mga "naglipanang kaluluwa sa lupa"? Takot ba sila sa liwanag dahil namumuhay sila sa dilim? May bendisyon ba ng pari ang mga kandila? (na parang Holy water effect sa mga bampira, aswang at iba pang masasamang espiritu?)



May iba naman akong kalaro na kapag tinanong mo tungkol dito, isang malamyang "Ito kasi 'yong lagi daw ginagawa tuwing Araw ng mga Patay" ang isasagot sa 'yo. Kasama na 'to sa mga tradisyong ipanamana ng mga ninuno natin. Marami talagang ginagawa ang mga bata (lalo na ang mga matatanda) kahit hindi nila alam kung para saan 'yon.





Iba't iba man ang dahilan natin, alam kung tiba-tiba ang mga gumagawa ng kandila tuwing sasapit ang piyesta ng patay.



Marami na ang pagpipiliang kandila ngayon--sari-saring hugis, kulay, laki, at amoy na sila. May korte at amoy kulay pulang rosas. May pigurang-Kristo na kapag sinindihan mo ay parang umiiyak ito. At dahil nag-improve ang pisikal na anyo nito, syempre pati ang presyo bahagyang nakisabay. Kahit nga yung puting kandila na dating mamiso lang, dos na ngayon sa ibang tindahan.



No'ng tinanong ko ang nanay ko kung bakit di kami nagsisindi ng kandila sa labas ng bahay, pinaliwanag n'ya na hindi siya naniniwala sa tradisyong 'yon. Ibinasura niya rin ang paliwanag ng mga kalaro ko. Malamang impluwensiya 'yon ng mga natutunan n'yang turo sa simbahan.



Kaya naman hanggang ngayon, naiinggit pa rin ako sa mga kapit-bahay namin na puno ng natunaw na kandila ang tarangkahan kinaumagahan. Wala akong magawa kundi simutin ang mga ito habang tulog pa sila.

Isang bukas na liham para kay Erna

Erna,



Nagkasabay tayo kanina sa jeep. Sumakay ako sa SM, at 'yon nga nasa harapan kita, kasama mo ang isang babaeng nakaputi din. Hindi ka pa pala graduate. Bakit kaya? E, sabay naman tayong nag-grade 5.

Wait, natatandaan mo pa ba ako? Classmate tayo nung grade 5 nga. Ito yung panahong nauso ang telebert-telebert tuwing lunch break. Lumaban tayo sa speech choir. Binali ni Mam Aguiluz ang Mongol dahil sa galit. At siyempre yung panahong pinagburda tayo ng disenyo sa unan.

Sabi nila, tomboy ka daw. Pa'no ba naman, laging nakabuka mga binti mo pag nakaupo. Buti na lang mahaba ang checkered mong palda. Minsan naka-dekwatro ka pa.Ang iksi din ng buhok mo, parang gupit na panlalake. Hindi ka rin kasi sumasali sa trade ng stationery namin. Ikaw lang yata sa lahat ng mga babae ang walang collection. 

Pero kahit na ganun, di ako naniwala na tomboy ka. Naalala ko pa yung pares mo ng gintong hikaw. Sabi ko sa kanila, "May tomboy ba na naghihikaw?" At saka, ang kinis-kinis kaya ng balat mo, daig pa ang mga nangitim na mga classmate natin dahil sa kakalaro sa initan. Pwede kang commercial model ng lotion o sabon. 

Nasabi kong pusong babae ka talaga dahil sa galing mong magburda. Ikaw yata ang binigyan ng ninety-five ni Mam Aguiluz dahil sa napakalinis at pantay-pantay na burda mo ng pulang-pulang rosas sa puti mong tela. Gusto ko nga sanang magpaturo sa'yo, kaso nahihiya ako. Karamihan kasi ng mga kaibigan mo e mga lalake. Baka di mo ko pansinin.

Pagkatapos ng grade 5, di na ulit tayo naging magkaklase. Ba't ka ba lumipat? Siguro nag-private school ka. Mukha ka kasing mayaman.

Biruin mo, kanina lang ulit tayo nagkita ulit mula nang maging kaklase kita nung grade 5. Kahit mahaba na ang buhok mo, nakilala pa rin kita Erna. Maputi ka pa rin. Nakahikaw. Ang ganda mong tingnan sa puting-puting unporme. Natatawas lang ako kasi, bahagya ka lang tumangkad nang huli kitang makita. Ang tulis ng itim mong sapatos ah. Hindi mo na rin ibnubuka ang mga binti kapag nakaupo, di gaya dati. 

Babaeng-babae ka na nga kung pumustura, pero bakit nakapulupot ang kaliwa mong kamay sa bewang ng katabi mo. Bestfriend mo? Maganda din siya katulad mo.. At nakasandal pa ulo niya sa balikat mo. Naghinala ako.

Tinang ka kong kausapin ka. Mangungumusta lang. Malay mo, maalala mo pa 'ko. Pero, knowing you, baka magmukha lang akong tanga. Tinitingnan ko kayo, pero di ka man lang tumingin sa direksyon ko. Mabilis ka ba talagang makalimot? Haay...

Bumaba na siya.  Hinalikan mo siya sa labi. Awww! Totoo nga.

Mas lalo akong nahiya. 

Lalo akong nawalan ng lakas ng loob na kausapin ka. Sana man lang nasabi ko na mula pa nung grade 5 tayo, crush na kita.

Ang iyong dating kaklase,

Rowena

Para kay M na may E

Tinakot mo kami kanina.

















May kasunduan tayo, ‘di ba?







Ang sikreto mo, sikreto ko rin.







Ganun din naman ako sa’yo.















Pero, bakit ‘di mo sinabi na may E ka pala.















Kinausap ka ni Sir.







Lagi ka kasing lumiliban.







Palaging bakante ang katabi kong upuan.















Tinakot mo talaga ako kanina.















Pero, tamang tiyempo ka.







Buti na lang ‘di pa umaalis si ma’m.







Ano kaya kung tayo-tayo lang?















Mas natakot siguro ako.















Paumanhin sa aking pagtulala







Pagbibingi-bingihang







Kunwa-kunwarian.















Natakot ako.















Hindi sa panginginig mo.







Hindi sa paghandusay mo.







Hindi sa pangingisay mo.















Mas natakot ako















Sa mga luha mo.







Sa mga hikbi mo.







Sa mga titig nila sa’yo.















Sana sinabi mo sa ‘kin na may E ka pala.







Hayaan mo M







Kakausapin ko sila.















M pumasok ka na.

This is the Truth

This Is The Truth



This Is The Truth



If you turn things upside down



You can’t hope for your life to change



I would be lying to you if I said that



You have a great future ahead



That you can recover from your past mistakes



That your life could be filled with joy



That your children could be safe and healthy



More than anything you must know



Human beings can not accomplish these things



And I am convinced of this because I know you



All you are capable of is failure



You have made a complete mess of your life and



I refuse to believe under my circumstances that



You can turn things around in the coming years



You may think your life is bad now but



There’s more to come you have only destiny



And whether you like it or not



This is what is real



I am the Lord your God



You should know I believe exactly the opposite





Note: Now Please start reading from below to above, You’ll see the Truth.



_________________________________________________________________________

Taken from: http://johanesnjoto.com/?p=3



I am reposting this verse which has been circulating in the world wide web simply because I am amazed with the message that it carries and the structure of the sentences. God! The person who made this was really inspired by Him.

Bigayan ng Report Card

Kahapon ang unang pagkakataon na nakasalamuha ko ang mga magulang ( at yaya) ng aking mga mag-aaral bilang ako ang taga-payo ng kanilang mga anak.



Hindi ko ikakailang dinaga ang aking dibdib. Maraming p'wedeng mangyari sa apat na oras na paghihintay sa kanila sa nagyeyelong kuwarto namin.



Parent-Teacher Conference din ang nasabing araw. Kaya ito ang panahong maaari silang mangumusta tungkol sa mga anak nila. Kadalasang tanong nila ay "Kumusta naman po ang anak ko?", "May problema po ba kayo sa kanya?", "May mga suggestion po ba kayo para mas sipagin siya na mag-aral?"



Pinaghandaan ko ang araw na 'yon. Inayos ang maliit naming kuwarto--ang mga disenyong tsart, upuan, mga art projects nila, upuan, libro, at mga school supplies na iniwan sa paaralan.



Isa sa mga 'di ko malilimutang paghahanda ay ang pagpapasulat sa mga bata sa pisara ng kanilang mensahe para sa kanilang mga magulang.(Bisitahin ang aking multiply account para sa mga larawan.) Ang mga larawan sa baba, ay sumasalamin sa mga damdamin at katangian ng mga bata, ng kanilang relasyon sa kanilang mga magulang at sa katangian na rin ng mga magulang.



May mga batang madadrama. Humihingi ng kapatawaran dahil minsan ay binibigyan ng alalahanin ang mga magulang. May isang batang hindi magrereklamo kung paluin man siya dahil mabababa ang marka niya. May isang naglagay ng "I love you".



May mga batang nais ng premyo. Humihingi ng blow out dahil sa magagandang grado. Marami ang humihiling na sana ay "proud" si mommy o daddy sa nakuha nilang mga marka.



Sa pangkalahatan, masasabi kong naibuhos ng mga bata sa maliit na espasyo sa pisara ang kanilang mga pagmamahal sa kanilang mga magulang. Ang aktong pagsusulat nila mismo ay tanda ng kanilang pagsisikap upang makapagbigay ng kasiyahan sa kanilang mga magulang na walang pagod na naghahanap-buhay upang mapagkalooban sila ng magandang edukasyon.



Natutuwa ako dahil sa ganitong paraan, nasisiyahan din ang ang mga magulang. Makita ko lang ang ngiti nila matapos suriin ang sulat ng anak, masaya na rin ako. At siyempre nabawasan ang tsansa nila na makipagkuwentuhan sa akin.



Kailangang umisip ulit ako ng pakulo sa susunod na bigayan ng report card.

Si Ondoy, Leslie at Eric

Habang isinusulat ko ito sa isang computer shop ay pinapatugtog ang How to Save a Life ng bandang The Fray. Kakabasa ko lamang ng mga walls at blog posts ng mga kaibigan tungkol sa matinding pananalasa ng bagyong Ondoy. May ilang bagay na agad pumapasok sa isip ko gaya na lamang ng libro at pelikulang Bridge to Terabithia. OST ng pelikulang yon ang tugtog na naririnig ko ngayon. Bigla kong naalala na sa palabas na nabanggit ay nagkaroon din ng matinding pag-ulan na nagdulot sa pagiging marupok ng lubid. At ito naman ay naging sanhi ng pagkamatay ng bidang batang babae na si Leslie. At kung ikokonekta natin sa kasalukuyang kalagayan ng bansa, partikular sa Luzon, marami rin ang nasaw dahil sa bagyo. May mga natangay ng agos ng baha, nakulong sa kanilang tahanan at may ibang nawawala pa rin hanggang sa ngayon.



Karamihan sa mga ito ay mga kapus-palad nating kababayan. Sila 'yong mga nakatira sa mga estero, sa ilalim ng tulay, sa tabi ng maduduming ilog o sabihin nating sa squatter's area. Mga bahay nila ay gawa sa pinagtagpi-tagping kinakalawang na yero at mga piraso ng kahoy. Mga bubong ay may pabigat na gulong ng sasakyan o kaya naman ilang piraso ng basag na hollow blocks. Habang nakasakay ako sa aircon na bus kanina, natanaw ko sa daan ang mga kapwa ko na natutulog sa daan, bitbit ang ilang piraso ng gamit. Ganun na ganun ang naiisip ko sa tuwing babasahin ko ang kuwentong His Friend Eric ni Dina Ocampo. Sana, mga muwebles, yero, kahoy lang ang nawala. Sana mga halaman at puno lang ang nalunod. Ngunit sa kuwento, namatay ang batang si Eric dahil natangay ito ng baha. Sana, walang Eric sa kuwento ng bagyong Ondoy.



Gaya ng mensahe ng awiting How to Save a Life, sana kaya nating iligtas ang mga buhay na nasa alanganin. Sana, may maayos na tirahan ang mga Pilipino. Sana, mabasa ng mga nakupo sa gobyerno ang kuwento ni Eric.

new name

i changed the name of my blog. i find ginoong kutsero not so interesting. there a lot of other blogs which has this name. jersonal is more me. i also have the same name for my multiply site. i want to take blogging in a more serious level. on a more regular basis. though no one is reading it. i find blogging a very effective practice for writing, which is my waterloo (aside from science).

30th manila international book fair

september 20, 2009

smx convention center, mall of asia



after a very relaxing retreat in don bosco batulao (except for the ride), i hurried to the mibf, afraid that i might miss it. the visit to the fair is worth the long walk/stroll along the crowded corners of the venue. i had a direction, i knew what to find--and those were the booths of publishers who publish books for kids. and luckily, i found them.



Adarna house, where Rhandee Garlitos, author of Chenelyn! Chenelyn!,was signing his so popular books. I grabbed the opportunity to ask some questions and relay stories of a plagiarism case involving his work.



Nanoy Rafael, author of Naku Naku--the PBBY Silver anniversary grand prize winner. I found out that he is from the PHAN, that he manages a website and that he is very calm. I bought his book Grand Parade, which he co-authored with Carla Pacis. Ooops, he's comfortable writing in verse form.



In Lampara Books, M. Conoza, author of Imbisibol Man, which is part of my students' reading list, was there with his kids. Tatay na tatay ang dating. James Abalos, who looked very ordinary, was there. He has illustrated four books. All in Lampara. He's from UP FA, which made me more comfortable to chit-chat with him. While I was grilling him with my "children's-lit-advocate-questions, Serge Bumatay arrived. Then they talked and we had pur pictures taken. Barkada yata sila, pati ni Leo Alvarado ng Pilong Patagu-tago.



Of my 3 MIBF trips, this one is the most memorable so far. I had enough money to buy the books that I want. I had the camera to document everything (well at least, the things I want). And I had the courage to approach authors and illustrators, and tell them that i support children's lit. And by that, I somehow display a message to those who see me going crazy over books, authors and illustrators, that there's a magic in books.



(visit my multiply site for the pictures)

Kapit-kapit-bahay

Ngayong taon lang ako nahilig dumalaw sa sementeryo. Noon, ang Nobyember 1 at 2 ay mga ordinaryong araw lang--panahon para sulitin sa pagpapahinga, sa pagbisita sa mga kaklase nung hayskul na sabik ka nang makita.



Ganun ako bilang kaklase, mahilig bumisita sa mga malalapit (at 'di gaano kalapit) na mga mag-aaral at kaibigan. Kaya sanay ako sa lakaran, o sabihin nating lakwatsahan. Sabi nga nila, ang sipag ko daw. Hmmm...siguro, masentimyento lang akong tao. Seryoso pagdating sa usapin na pagkakaibigan. At isa pang malaking salik ay ang pagpasok namin sa magkakaibang paaralan sa kolehiyo.



Isa sa mga madalas kong bisitahin "noon" ay si Conrado Macapulay. Kaibigan ko na siya mula pa nung nasa Grade 3 kami. Magkaibigan kami hanggang sa kasalukuyan. Tuwing kakatok ako sa kanila, tulog 'yon. Gigisingin pa ng mama o kapatid niya. Madalas na ganun ang eksena. Ang karaniwang dalaw ay puno ng kuwentuhan. Acads. Dyaryo. School pride. Current Events. Mga High School classmates. Pagsakay sa FX. Mga mandurukot sa Quiapo. Pinakamasarap sakyan na bus.



Minsan, magyaya ako na dalawin ang iba naming kaklase na malapit sa bahay nila. Sasama 'yon minsan.



Ngayon, bihira na lang ako dumalaw sa kanila. Lumipat na siya (lang) ng "bahay". Maputik ang daan patungo sa nilipatan niyang bahay. Makalat. May mga lantang bulaklak sa paligid. Madamo. Masikip.



Di gaya sa dati nilang bahay. Di gaya dati na sagutan ang pag-uusap.



Pero di ko man,marinig ang tinig niya. Di man niya ako masasamahan sa mga paglilibot ko, patuloy ko pa rin siyang dadalawin. Kakausapin. Ganun naman pagkakaibigan na alam namin.

too many good people are dying

2009 isn't yet over, but in my death poll, 3 people, close to my heart have already passed away.

One is my dear friend Conrado A. Macapulay, am award-winning essayist, role model and editor-in-chief of TIP Voice.

Second is my grandfather Tatay Bert.

And just last Friday is my Grade 5 student, who, I deem, is one of the brightest student in their class.

Other people who are also a big loss to our society are Alexis Tioseco, an ourstanding film critic. Of course, the democracy icon of our country, Pres. Cory Aquino. The master rapper, francis magalona. another death, ended the 3rd quarter, ka Erdy manalo.

It really saddens me to hear news about really good people dying. they could have done more good things. But that's the stark reality of being human. we have a God who controls everything. he has good reasons why some people (good and bad people) live longer than others. So let's live a life without any regrets. doing our best every minute.

students who are so slow in copying notes

to encourage my students to be fast in copying notes on the board, i (traditionally and ideally) check their notebooks and sign there.

beside my signature (and happy face), i write their rank-top 10 finishers or the first 10 students who finished copying the notes :)

#1 finisher T. jerson

i told them that it's an additional point to their handwriting subject grade if they land in the top 10.

note: top 10 finishers could be disqualified if the handwriting is not that legible.

i hope this one works.

what to do with your rowdy pupils: the churchy way

May mga estudyante talaga na laging nagpapasakit ng ulo ng mga guro nila.

Ayaw magsulat.
Tayo nang tayo sa upuan.
Laging mukhang taong-grasa pag uwian.
Laro nang laro.
Tagalog nang Tagalog (kahit may English ONly policy ang school).
Ayaw magbaon ng tanghalian.
Ayaw tumanggap ng tulong.
Nambabato ng libro at binabali ang lapis pag binura ang lecture sa pisara.

So, ano ang dapat gawin sa kanila?

Mag-pray.

(Eksena tuwing recess, lunch break o dismissal.)
Ok, everybody stand. Starting today, we will pray for your other classmates. I think we need to pray for ___________. Do I have to state the reasons? Ok, aside from him, who are we going to pray for? Let's list their names on the board.

What will our prayer be about? Ah ok. That they become more behave next week. That they will respect their teacher and classmates. That they will take care of their things. (Teacher writes the prayer items on the board.)

Who wants to lead the prayer? Yes, ________.

Some of the students, whose names are written on the board, cover their ears.
(After the prayer)

OK, on Sunday, when you go to church, do not forget to pray for your classmates. Their names are on the board. You can copy their names. Who are going to pray for them? Raise your hand.

Ok, you may take your lunch/go now.


The End.

Lord, into Your hands I commend my students.

Work

Today, I organized a job fair in class. I asked my fourth grade students to choose a job among the following:

mail box inspector
line leader
supplies security guard
calendar changer
absentee assistant
teacher's task force
director of the board

Under each position is the description (nature of work) of the job. It's fun seeing my students picking jobs which they like (although the jobs are limited). Then I asked them to write an application letter addressed to me. I provided a template for them. I told them to write reasons why I should hire them. I'll post some of their works soon. Tomorrow, I'll announce the result of their application.

I hope to instill in them, the love for work.
I hope they won't get exhausted while performing their task.
And it's also my prayer.

sa wakas, gagradweyt din ako

Sa hinaba-haba man daw ng prusisyon, sa graduation din ang tuloy.
-jerson

Prusisyon

Parang stations of the cross lang yan e. Para kang hinahagupit sa bawat requirement na ipapagawa sa yo. Sa huling istasyon ko nga , muntik-muntikan na akong sumuko at ipagsawalang-bahala na lang muna ang pag-akyat sa bundok ng kalbaryo.

3 INC (incomplete subjects) na magla-lapse na ngayong sem + practicum + EEE 10 + CW 140. Anong hirap, anong hapdi ng pagpasan ng krus sa huling semestre ko sa UP. Sa kabila ng pagnanasa kong makatapos ngayong semestre, lagi pa rin akong minumulto ng kaisipang "kahit h'wag ka munang makamartsa ngayon, mahaba pa ang buhay".

Hagupit

April 3. Deadline ng submission ng grades para sa mga magsisitapos na estudyante. Sa CW 140 (Creative Non-Fiction) ,2 INC subjects pa lang ako may grade. (side story: Sabi ng prof ko sa 140, 3.0 o 5.0 lang pagpipilian kong grado dahil sa dami ng absences ko. Pero, di niya ako binigyan ng 3.0 o 5.0. Wala siyang isang salita. Pero gusto ko naman.)

Latigo

April 4. Tuliro na ako. Magpapasa pa rin ba ako ng requirements kahit lagpas na ng deadline? "Buzzer beater ka kaya? Walang deadline deadline...igapang mo pa..." Lumabas na ang EEE grade...sa wakas (ito kasi ang una kong tinapos). Sige, gapang pa. EDUC 180 (practicum) at EDR 251 (INC) na lang ang koronang tinik at krus ang suot at pasan ko.

Lagot

April 7 Tuesday. Nagpasa ako ng requirements sa EDR 251, kahit 3 lang (sabi ko sa prof ko--ganun ako kadesperado) dahil di ko natapos ang lahat ng requirements. Hindi niya tinanggap, binigyan niya ako ng isa pang korona na kailangang suutin sa gabing yon. Ang ST (supervising teacher) ko naman sa practicum ay di ko na inabutan sa UPIS.

Huling Hininga

Kapag hindi ko nakumpleto grades ko ngayong araw na 'to, tiguk na ang pangarap kong grumadweyt sa Abril 24 at 26. Patay, Half-day lang pala ang office. Tawag dito, text do'n sa mga prof. Habang di magkandaugaga, nanalangin ako sa aking isip. "Lord, ikaw ang nagsimula ng lahat ng 'to, ikaw rin ang tatapos nito 'tay".

Pasko

Pass ako. Pass ako sa hindi pag-gradweyt ngayong sem. Natupad ang pangako at pangarap ni Lord para sa akin. Magtatapos na ako. Ang nag-iisang Elem. Comm. Arts -English major sa 2005 batch. Kahit wala akong naging ka-course sa mga blockmates ko, makakasama ko sa pagtatapos ang 2 pang CE majors na sina Eunice at Lorivi.

Paskong-pasko ang pakiramdam ko habang pauwi ng Bulacan. Habang bumibiyahe, bigla kong naalala ang awiting 'to na likha ni Rommel Guevarra:

O Diyos sa kabutihan Mo
Ako'y naririto upang magpuri Sayo
O Dios sa kabanalan Mo
Malulugod ako
Buhay ay iniaalay ko

[Koro:]
Ikaw lamang ang nagtiwala saakin
O Dios di kita bibiguin
Magtatapat Sayo
Maglilingkod ako
O Dios kay buti Mo.

--isa yan sa magiging graduation songs ko :)

i, too, lost my phone

it was only last sunday when i extended my sympathy to a friend/classmate/course-mate Eunice who lost her phone. I even dropped a comment on her multiply blog.

Two days after that, I was clueless that I too would lose my phone.
I had lost it before. I left it in Jollibee-Philcoa. And one of the crew there kept it and it was returned to me (safe and sound :))

Just this morning, while my mind was in a haywire with my usual pile of academic requirements, I didn't think much about my phone. I did not even dare to check my ymail and messenger using it (which I usually do while I am in my daily morning bus ride).

After getting a cone of vanilla ice cream (that early!) and a stick of fried siomai in MiniStop, I hurried to ALVA Computer Cafe to end my acad-life misery :) I was in the middle of typing a lesson plan when I remembered my phone. It wasn't in my pocket, backpack and Divi bag. Hmmm...where did it go? That I cannot answer. I went back to MiniStop, but the people didnt find any Nokia 6070. I tried to call it using the payphone outside, then the girl said that "it's either unattended or out of coverage area". Oh ok. I shrugged.

I really did lose my phone...for the second time around...and its for good. So i have lost two phones already.

--o0o--
may sentimental value yung phone na 'yon sa akin. Katas 'yon ng Coca-Cola Fdtn. Scholarship ko 2 years ago :(
--o0o--

I believe God is replacing it with a better one :) But, I will surely miss it :)

Friends, itext niyo na lang muna ako pansamantala sa bilang na 09054551801 :) Take care of your phones :)

Doulos adventure

The original plan was I'm going with LJ Salceda of 702 DZAS on March 26. But things didn't turn out that way. The next date I had in mind was March 30, their last day in Manila. But, lo and behold, I was there a while ago.

Clueless on its whereabouts, I impulsively decided to drop by MV Doulos, the world's oldest active ocean-faring passenger ship, right after my tutorial in Binondo. I was half-sure of its location. Pier 13 North Harbor.So, I opened my ym in my phone to ask anyone about its exact location. Fortunately, Jenn, a former Edcirc co-mem, was online. I politely asked her to google the location of Doulos. She replied right away (Annyeong haseyo Jenn!). It's Pier 13 but South Harbor, not North. Haha.

I asked so many people on how to get there. They were

1. Manong pedicab driver in Divisoria. " Saan po ang sakayan papuntang Pier 13?" (Dun sa may Asuncion banda)

2. Manang Barker. " Ano pong dapat sakyan papuntang Pier 13, yung sa likod ho ng Manila Hotel?" (2 rides pa daw)

3. Manong Driver. " Pakibaba naman po ako sa sakayan papuntang Pier 13. (Delpan daw)

4. Manong Pasahero. "Ano pong signboard ng jeep na sasakyan papuntang Pier 13? (Pier South daw.) I found out that he would be getting off in the same place. He even told me things about Doulos. For that, nilibre ko siya)

5. Pier security guard who ignored me several times before answering my question. "Saan po papuntang Doulos?" (Liko daw ako at dumiretso lang)



With the help of those heaven-sent people, I got to MV Doulos after almost 70 minutes of travel and adventure.



So what about the real Doulos experience? I was fascinated with the multiracial crew. Koreans, Africans, Americans, Indians and a lot of Europeans. They're all friendly. Each greeted the guests with a smile. Getting on board was quite an adventure too. Climbing up that one-of-a-kind stairs was thrilling. Because if you move fast and with heavy thuds, you'd feel the stairs moving too.



I didn't buy much books. *sorry for me* I just bought a booklet about Doulos and a skyblue rubber wristband with http://mvdoulos.org/ on it . As a (student-)bookhunter, I always aim for a good book with a wallet-friendly price. There are a lot of worth-keeping books there but their prices are a bit way beyond my budget (though the books' prices are much cheaper compared to National Boostore price). And I could find (yes, I really could) the same books (but in a much lower price) in BOOKSALE BOOKSALE.



Seeing MV Doulos and taking pictures of it was a blessing in itself. The ship, indeed, is a display of God's greatness (imagine an old ship travelling miles and miles) and His people's passion to share the gospel to the world.

Btw, I saw familiar faces there. Some UP students who are members of Christian organizations were there.

Going onboard MV Doulos is really a once-in-a-lifetime experience.I don't know when it will dock again in Manila. But if it comes back, I promise to buy books ( sana may bigger budget na ako no'n).

It came. I saw it. I've conquered it.

sunflower phobic

sunflowers, go away!
away

away...



come back
when i'm done.

stop growing, stop multiplying.
don't stop me from daydreaming.

don't follow the sun,
it will lead you to dusk...

to a place where darkness reigns.

please, i beg you sunflowers.

s.o.s

can't post a much longer, more substantial entry. sobrang busy sa 10 major requirements that i should submit before april 2, para maka-graduate this sem.

paperssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss, (literally)
exam

guys, i need your prayers. more power in corporate prayer.
robin, help me think positively

rejected attempt

it was a wrong move to invite that person to become my contact in friendster (coz that person only patronizes fs and not multiply, myspace, facebook or any other social networking sites). it really was.

We're part of the same imagined circle of friends. We see each other at least once in a week (or was it only me who see that person? Do i even exist in that person's world?) But why did that person turn down my request? I'm one of the friendliest people i know.


I even sent a personal message in my invite. Why? I wanna know that person's reasons.
Does it have something to do with perfect timing? Do i have to establish to a firmer rapport? Do i not meet that person's qualifications of a potential friend?

And after what that person did to me, am i gonna re-befriend that person again?

Buntong-hininga. Sige na nga. God help me.
Tags: friend, rejection

i can't live without books

whew, i cant help but to buy a book/books every time book sale is going on.
just like last sunday and monday.

sunday, before attending church, i dropped by my favorite tambayan--booksale bookslae at the ground flr of rob nova. impulse alert. i ended up buying 9 beautiful books including Fatherhood by Bill Crosby.

monday, i visited booksale booksale in philcoa. i havent been there for almost 3 months. the ending, i went out with 12 new second-hand books (bago sila para sa akin) which i shared to my tutees that afternoon.

so guys, if you're gonna give me a gift (someday), dont hesitate to ask me first what books i already have.

and mind you, it doesnt matter if the book is expensive or if you just dug it up from booksale booksale or peek-a-book. what's important, is that the books areworth-reading, and worth-keeping. (my mini-library starts to expand)

lastly, im not yet that rich. i just love books. so i try to include them in my budget. i only spent P120.00 for the 21 books i bought this week.



P.S. I have a vision of opening a public lib (mostly children's books), so donate a book now.

Sabaw

Dahil higit 24 oras na akong gising(dahil sa maraming mga bagay), ibubuhos ko muna ang sabaw at malabnaw ko ng utak. Nang sa gayon ay mabakante at pwede na namang punuin.

Noong Sabado, nalaman ko na tiningnan ng mayapa kong kaibigan ang aking friendster account. 2 lang ang ibig sabihin niyan, una, may pinagsabihan siya ng email at password at ikalawa, isa ba itong kababalaghan? Sana, yung una na lang. Matapos pala ang mahigit 20 araw, hindi na ganoon kabigat ang loob ko sa pagkawala niya. Nabawasan ang dalaw ng kalungkutan kapag naaalala ko siya. At kagabi, natawa naman ako sa nanay ko, dahil nang makita niya sa patalastas si John Lloyd (ingat!), binanggit niya sa akain ang ngalan ni Conrad. Tsk! tsk!

Kahapon, muntik-muntikan na naman akong mapasuong sa isang pakikipagsapalaran. Tinanong ko lang ang drayber na sinakyan ko sa Binondo kung saan ang papuntang Pier 10 (doon kasi nakaparada ang MV Doulos), pero si manong, naging labis na matulungin. Sukat ba naman na hindi ako ibaba ng Lawton, sa halip ay sa Delpan? Do'n daw kasi ang sakayan papuntang Pier 10. Napagasto tuloy ako ng karagdagang 6 na piso.

Kagabi, dumaan akong SM Fairview at bumili ng mga kartulina sa NBS. Napagawi ako sa iskaparate ng mga librong pambata. Wala pa pala yung inaabangan kong mga libro ni Russell Molina. Sabik na akong bumili. Pero mas sabik na akong makita, balang araw, ang sarili kong libro sa hanay na 'yon.

Ngayon, mas sabik na akong matulog. Pero, subalit, datapwat, marami pang kailangang bunuin. Magtuturo pa ako ng 8:15. Tatapusin ko pang banghay-aralin ko pati mga visual aids. Susubukan ko pang kumatay ng isang akda ng kaklase ko sa CW 140. Tapos banghay-aralin na naman para sa EDR 251. Tapos, gusto ko pa sanang dumalo sa Class 102 sa Cornerstone-Robinson. Tapos, balak kong tapusin ang CL 40 at EDSP 124 na mga kapapelan ko. Makakanakaw kaya ako ng tulog. Sana naman. Baterya. Kailangan ko ng enerhiya!

Blog-blogan

habang sinisipag pa akong magsulat at magbasa,
habang malinaw pa ang mapupungay kong mga mata,
habang hindi pa marupok ang mga buto-buto,
habang hitik ang mga ideya sa aking bungo.

hanggat may perang pang-renta,
hanggat may part-time job para magkapera,
hanggat may naghahanap ng part-time tutor,
hanggat masaya pa ako sa pagtu-tutor.

magba-blog-blogan ako.
magsusulat-sulatan ako.

magsisikap ako upang maging mas matalino,
mas masipag
at mas marangal

at bilang ganti ay diringgin ko
ang tawag ng aking konsensya

na kailanman ay hindi na
maadik pa
sa online scrabble.

112

There are four beds in the room—one on each corner. On top of each is a blue green foam that complements the rusty, silver coat of the iron bed. A wooden study table and a shaky brown chair complete the set-up.

If you turn on the foot-long fluorescent lamp opposite the chair (just be careful with the grounded switch), you would clearly see the bar code sticked on the side of the furnitures. UP Diliman Narra Residence Hall. Thin and thick vertical bars. And a series of numbers under. You are not supposed to erase or peel them off.

Now, open the main fluorescent lamp high above the ceiling (the switch is on the mint green wall behind the knob-less door), so you would see the excited, polliwog-looking, blue sperm cells swimming toward the sphere painted boldly on the tall, four-door cabinet. A magnum opus, right?

Sorry for the dangling cobwebs. Mang Calix has not been here for almost a month. I don't have the courage to wrestle with the bigger-than-usual spiders hiding on the busted electric fan, on half-read photocopied books and readings in yellow folders, on faded Levi's jeans, on soiled undies and stockings and more assorted stuff dumped at the top of the cabinet—hoping against hope that their redeemer would arrive soon.

May I request that you do not take advantage of the lock-less closets, especially the one farthest from the room's entrance? But, you are free to inspect the tables and walls. You are free to scrutinize the pile of books I borrowed from different libraries, the librettos, flyers and posters I stolen from various bulletin boards around the campus. Kuya Jimmy wouldn't mind if you take a look at the lyrics of his favorite disco song and monthly calendar on his side of the wall. You can also smell the soon-to-be-used flavored condoms and yet-to-be-read photocopies on his table. Aljay would be happy if he finds out that you admire his hardbound Webster dictionary and biology books with dried leaves on some pages of it. The hentai CDs are not his. He just borrowed them from the room next to ours.

If you smell something fruity, don't think of fruits. It's just Ate Michelle's towel which he always forgets to hang outside. He seems to have a monthly supply of those pink shampoo and conditioners. The colorful tablets and pills and brassieres and high-heeled shoes are also his.

If you gaze at the screened window, a cemented basketball court stands proudly at the center of this square block dormitory. A variety of ornamental plants and vegetables compete with weeds on the green quadrangle.

Sooner, the court would be filled with the last hurrahs of topless undergraduates; the TV room would again be crowded when Jang Geum's time arrived. At midnight, we would go to the lobby and wait for the magbabalut or the rolling burger stand. Have fun, for tomorrow, we have no choice but to leave this home.

Si Rizal At Ang Edukasyon sa Pambansang Transformasyon

Capuyan, Jerson R.
College of Education /BEEd-CA(Eng)
2005-72540
PI 100
Prof. Nelson Turgo

Si Rizal At Ang Edukasyon sa Pambansang Transformasyon

Sa liham ni Rizal, mula sa Alemanya, para sa malapit niyang kaibigan na si Propesor Ferdinand Blumentritt, nabanggit niya na sa sandaling magkaroon na ang Pilipinas ng kinatawan sa korte suprema, babalik siya ng Pilipinas upang magpatayo ng isang paaralan. Hinimok din ni Rizal si Blumentritt na samahan siya sa kanyang hangarin na mabigyan ng magandang edukasyon ang mga Pilipino. (Africa,p.8)

Sinasalamin ng sulat na ito ni Rizal ang mataas na pagpapahalaga ng ating pambansang bayani sa sektor ng edukasyon. Naniniwala siya na sa pamamagitan ng edukasyon, magiging karapat-dapat ang mga Pilipino sa pagkamit ng ganap na kalayaan. At ito nga ay makakamit hindi lamang sa pagkatuto mula sa karanasan kundi sa pagkatuto din sa loob ng paaralan—sa konyeksto ng pag-aaral.

Nitong nakalipas na mga taon ay ngaing mainit na usapin ang kalagayan ng sistema ng edukasyon sa ating bansa—partikular na ang kalagayan ng pampublikong edukasyon. May ilang nagsasabing nagiging komersyalisado na ito gaya na lamang ng nangyayari sa mga pamantasan at kolehiyong pinopondohan ng ating gobyerno. Mayroon umanong pag-aabondona na nagaganap dahil sa paliit nang paliit ang badyet na iniuukol sa mga eskwelahang ito. Idagdag pa natin ang mga hindi matapos-tapos na mga suliranin sa mababang suweldo ng mga guro, sira-sira at masisikip na silid-aralan, mag aklat na pinuputakti ng mali-maling impormasyon, mga guro na kulang umano sa kaalaman at pagsasanay at kung anu-ano pang samu't saring reklamo sa sektor ng edukasyon.

Kaya naman, hindi na nakapagtataka na marami ang nagkokomento na bumababa na raw ang kalidad ng edukasyon sa ating bansa. Idagdag pa sa mga alegasyong ito ang mga balitang “nangungulelat” ang Pilipinas pagdating sa mga rehiyonal na pagsusulit sa Matematika at Agham. Pati na rin ang magandang reputasyon natin sa paggamit ng wikang Ingles ay unti-unti na ring nasisira.

Ang mga problemang ito ay nagresulta pa sa ilang matitinding suliranin gaya na lamang ng lumalaking bilang ng mga Pilipinong hindi nakakatapos ng pag-aaral. Sa dalawampung mag-aaral na Pilipino ay dadalawa lamang ang nakakapagtapos ng kolehiyo. Ang marami sa kanila ay agad nang sumasabak sa mundo ng pagtatrabaho sa mga pabrika at pagawaan kahit na kakarampot na salapi lamang ang kapalit nito. Marahil, ang mga kalagayang ito ay iilan lamang sa napakalawak na obserbasyon upang masabi natin na bumaba na nga ang eduksayon sa ating bansa.

Sa mga nakalipas na taon, iba't ibang solusyon na ang inihain at sinubukan upang mapigil ang paglala ng sitwasyon ng ating edukasyon. Nagkaroon ng pagbabago sa kurikulum na ginagamit ng Kagawaran ng Edukasyon (Department of Education o DepEd)--mula Basic Education Curriculum ay naging Revised Basic Education Curriculum ito kung saan ay may apat na pangunahing asignatura na lamang—Ingles, Matematika, Agham at Makabayan.

Maraming pag-aaral na rin ang isinagawa upang matukoy ang ugat ng problema na ito. Sari-saring mga bagay na ang sinubukan, iba't ibang tao na ang nagbahagi ng kanilang mga suhestiyon upang masagip ang papalubog na barko ng edukasyon sa ating bansa. Ang usaping ito ay hindi na bago sa ating pandinig. Naghanap na tayo ng mga posibleng solusyon sa kontemporaryong panahon, ngayon naman ay bakit hindi natin suriin ang kung anong mga bagay ang sinasabi ng ating naklipas.

Noon pa man ay isang malaki at mahalagang usapin na ito. Kung magbabalik tayo sa nakaraan—sa ating kasaysayan—sa paghahanap ng mga posibleng kasagutan ay makatatagpo tayo ng maraming opinyon, ngunit mainam na magtuon tayo sa isang personalidad na may matibay na paniniwala na sa pamamagitan ng edukasyon ay lalaya ang ating bayan-- ang ating pambansang bayani, Dr. Jose P. Rizal.

Ayon kay Eufronio M. Alip, isang bihasa sa pag-aaral kay Rizal, may apat na pangunahing ideolohiyang pang-edukasyon si Jose Rizal. Ito ay ang pagpapaunlad ng moral na katauhan, disiplinang pansarili, panlipunang kabatiran at kahusayan sa mga kursong bokasyonal. Ang isang magandang sistema ng edukasyon, ayon kay Rizal, ay dapat naglalayong itanim ang apat na gintong butil na ito sa bawat mag-aaral.

Para kay Rizal, mahalagang ang bawat estudyante ay mayroong magandang asal at wastong pag-uugali. Sa kanyang sukat para sa mga kababaihan ng Malolos ay nabnggit niya na ang pagkakaroon ng kahanga-hangang mga asal ay kinakailangan upang matawag kang isang tunay na mabuting Kristyano. Binigyang-diin ni Rizal na ito ay makakamit kung idadagdag sa kurikulum ang pag-aaral ng iba't ibang relihiyon, dahil ito ang layunin ng relihiyon. Binigyang-diin din niya ang pagkakaroon ng kodigo ng mga mabubuting gawa gaya na lamang ng mga bagay na iminungkahi niya sa La Liga Filipina. Ang ilan sa mga ito ay ang hindi pagsusugal at hindi pag-iinom.

Kung susuriin ay napakasimpleng bagay lamang nito, ngunit napakahirap naman isakatuparan. Naitatanim kaya sa puso ng bawat isa na hindi lamang kaalaman para tumalino ang ating kailangan kundi pati rin ang kabutihan? Aanhin ng ba natin ang matatalino at magagaling na guro kung wala namang puso sa paggawa ng kabutihan sa kapwa? Ang mga ito ay ilan lamang sa mga katanungan na maaaring masambit ni Rizal sa ating kapanahunan.

Ang ikalawang bagay na nais ipaunawa ni Rizal ay ang paghubog ng isang henerasyon na may disiplina sa sarili. Marahil ay nakita ni Rizal ang kabutihang naidulot nito noong siya mismo aynag-aaral din. Ayon sa mga malalapit na kaibigan at kasambahay ay mahigpit na sinunod ni Rizal ang isang iskedyul ng mga gawain na siya rin ang gumawa. Mula paggising sa ganap na ika-apat ng umaga ay tuluy-tuloy na ito sa pag-uukol ng oras sa mga kapaki-pakinabang na gawain hanggang sa oras ng pagtulog, bandang alas-diyes ng gabi.

Ang bagay na ito ay sadyang mahirap ipaunawa sa mga bata, ngunit kung maipapaalam sa kanila ang kabutihang naidudulot nito ay hindi imposibleng maiukit ito sa kanilang pag-uugali.

Mapapansin na ang unang dalawang ideolohiyang pinanghahawakan ni Rizal ay hindi diretsang sinasagot ang mga konkretong suliranin ng kasalukuyan sapagkat higit pa sa dagliang solusyon ang ibinibigay ni Rizal. Ang pagkakaroon ng disiplina sa sarili at magagandang-asl ay mga bagay na panghabang-buhay. Kung pag-iigtingin pa ng mga guro ang pagtuturo nito sa pamamagitan ng mga aralin at mabuting ehemplo ay posibleng mabigyan ang isang dakilang transformasyon sa ating bayan.

Ikatlo sa halagahan ni Rizal ay ang pagsususlong ng panlipunang kabatiransa mga paaralan. Importanteng humubog ang mga eskwelahan ng mga mag-aaral na nagmamahal at nagmamalasakit sa bayan. Nadurog ang kanyang puso nang masilayan niya ang ilang Pilipinong mag-aaral sa Madrid na naglalasing at nag-uubos ng oras sa paglilibang. Ang mga ito ay hindi man lamang nagpakita ng pagmamalasakit sa bayan gaya ng pagsapi sa Spanish-Filipino Circle, isang grupo ng mga Pilipino at Espanyol na mag-aaral na nagsusulong mga reporma para sa kabutihan ng mga Pilipino.

Ang imahe ni Rizal, bilang isang Pilipinong nakapag-aral at may pag-ibig para sa bayan ay isang magandang halimbawa na maari nating tularan. Batid niya ang ang mga tungkulin niya sa bansa at handa niya itong gampanan. Marami sa atin ngayon ang agad na nakakalimot na suklian ang bayan na tumulong upang makapag-aral tayo ng libre o sa mababang halaga lamang. Marami ang nagbibingi-bingihan o nagbubulag-bulagan sa pagdarahop ng ating bayan. Nais ni Rizal na imulat natin ang ating isipan sa katotohanan na kailangan tayo ng ating bayan.

Ang ika-apat na ideolohiyang pang-edukasyon ay ang pagpapaunlad ng kahusayan sa iba't ibang bokasyon. Noon pa man ay alam na ni Rizal na hindi lahat ay may intelektwal at pinansyal na kakayahan upang kumuha ng isang bachelor's degree sa kolehiyo. Iminungkahi niya ang pagpasok sa mga vocational schools kung saan ay ituturo sa kanila ang ilang mga praktikal na gawain gaya ng pagmamason, pag-uukit, paghahardin, paghahayupan, pananahi at iba pa. Sa kasalukuyan ay itinatguyod ito ng TESDA. Ang mga Pilipinong may teknikal na kahusayan ay kanilang pinapaunlad upang mabigyan sila ng disenteng hanap-buhay. Ngunit nakalulungkot dahil marami pa rin sa ating mga Pilipino ang hinahamak ang mga taong pumapasok sa ganitong linya ng pag-aaral. Nakatutuwang malaman na nitong nakalipas na taon lamang ay ipinatupad ng Kagawaran ng Edukasyon ang isang pagsusulit upang matukoy kung anong propesyon ang nababagay na kunin ng mga nasa mataas na paaralan kapag sila ay tumuntong na ng kolehiyo. Ayon kay Rizal, dapat ay hayaan ng mga magulang at guro ang mga-mag-aaral na piliin ang bojasyon na nais nilang tahakin.

Bukod pa sa mga ideolohiyang ito, may mga kaisipang pang-edukasyon pa ang binanggit ni Rizal gaya na lamang ng mga dapat na katangian ng isang guro, hitsura ng paaralan, mga asignaturang dapat ituro. Ang ilan sa mga ideya niya ay passe na. Ilan dito ay hindi na angkop sa pangkasalukuyang panahon, subalit ang apat na pangunahing ideolohiya niya ay patuloy pa ring nababagay sa ating panahon kahit ang mga ito ay tinuran ni Rizal ilang dekada na ang lumipas.

Hindi na angkop na sisihin natin ang mga mananakop na Espanyol, Amerikano at Hapones sa kasadlakan ng ating edukasyon. Malaya na nga tayo. Ngunit, marami sa atin ang nakagapos pa rin sa kamangmangan. Marami ang hindi nabibigyan ng magandang edukasyon. Marami ang nalumon sa kahirapan dahil sa kamangmangan. Isang hamon sa lahat ang kalagayang ito. Wika nga ni Rizal—ang kabataan ang pag-asa ng bayan. Ngunit paano magiging pag-asa ng bayan ang kabataang walang alam. Hindi pa huli ang lahat. May magagawa pa tayo, gaya ni Rizal, sa ating munting kapamaraanan.

Sanggunian:
Africa, Bernabe
Alip, Eufronio. Alip and Sons. Manila. 1957
Daroy, Petronilo. Rizal Contrary Essays. Guro Books. 1968

Si Rizal At Ang Diaspora ng mga Pilipino

Capuyan, Jerson R.
College of Education /BEEd-CA(Eng)
2005-72540
PI 100
Prof. Nelson Turgo

Si Rizal At Ang Diaspora ng mga Pilipino

Hindi na kaila sa atin ang lumalaking bilang ng mga Pilipino na nangingibang-bayan. Ayon sa Department of Foreign Affairs o DFA ay may humigi't kumulang 700,000 mga Pilipino ang umaalis ng bansa taun-taon. Hindi pa kabilang dito ang mga kababayang ilegal na lumalabas ng bansa sa iba't ibang kapamaraanan.

Magkakaiba ang dahilan kung bakit umaalis ng bansa ang marami sa atin. Pangunahing kadahilanan ay pinansyal na pagdarahop. Kung ihahambing ang sahod ng isang overseas Filipino worker sa Hongkong at ng isang guro sa pampublikong paaralan dito sa Pilipinas ay mas mataas pa ang natatanggap ng nauna. Kaya naman mas pinipili ng iba ang maghanap-buhay sa ibang lupain kaysa ang magpakahirap dito sa Pilipinas kapalit ang kakarampot na suweldo.

Kung mapapansin ay malaking bilang ng mga umaalis sa bansa ay mula sa mahihirap na pamilya. Kasabay ng paglapag ng kanilang mga paa sa dayuhang lupain ay ang pag-asang maiaaahon nila sa kumunoy ng kahirapan ang mga kapamilyang iniwan sa Pilipinas.

Sa isang survey na isinagawa ng Pulse Asia Incorporated, napag-alaman na isa sa bawat limang Pilipino ang nagnanais na ring umalis ng Pilipinas upang maghanap ng mas magandang buhay sa ibang bayan. Marami ang nabahala sa resulta ng naturang survey dahil karamihan sa mga gustong umalis ng bansa ay mga nakapag-aral at nasa pang-gitnang uri ng lipunan.


Nitong nakalipas lamang na taon ay isa sa mga kamag-aral ko sa hayskul ang nabalitaan na lamang namin na nasa Canada na. Ang kanyang ina ay matagal nang nagtatrabaho doon, kaya naman siguro ay naisipan na rin nitong kunin silang maagkakapatid. Nalungkot kami sa pag-alis niya subalit sa kabilang banda ay inisip rin namin ang kasiyahang idinulot ng muling pagkakasama nila. Ang mga eksenang tulad nito ay isa lamang sa mga patunay na ang pag-alis ng mga Pilipino o diaspora ay isang pambansang usapin na at dapat bigyang-pansin.

Isa mga isyung ipinupukol sa mga Pilipinong umaalis ng bansa at doon na naninirahan ay ang kawalan nila ng pagmamahal sa bayan o nasyonalismo. Masasabing isang kabalintunaan ang ganitong pahayag. Ang desisyon ng isang Pilipino na manirahan sa ibang bansa ay hindi isang sukatan kung gaano niya kamahal ang Pilipinas. Maging ang pagtatrabaho sa ibang bansa ay hindi isang senyales na wala kang paniniwala na maaring magkaroon ng isang maginhawang buhay sa bansa.

Isang konkretong halimbawa ay ang karanasan ng ating pambansang bayani na si Dr. Jose P. Rizal. Si Rizal ay nagtungo sa iba't ibang bansa sa mundo upang magpakadalubhasa. Siya ay nagmula sa isang mayamang pamilya kaya naman ay nagawa niyang maglakbay sa maraming bansa sa Europa, Asya, at Amerika. Ngunit, hindi lamang pansariling hangarin ang nagbunsod sa kanya upang mamalagi sa ilang mga bansa. Nag-aalab pa rin sa kanyang puso ang pag-ibig sa inang bayan. Nais niyang matunghayan ang mga kaunlaran na mayroon ang Kanluran upang magkaroon siya ng ideya kung anong mga bagay ang salat pa ang ating bayan. Sa ilang taong pamamalagi ni Rizal sa ibang bayan ay hindi siya nakitaan ng pagtataksil sa bayan. Kailanma'y hindi niya itinatwa ang kanyang lahing pinanggalingan. Sa katunayan ay mas naipakita niya ang kanyang pagiging makabayan nang siya ay nasa lupain ng mga dayuhan dahil walang sumisikil na mga Kastila sa kanya sa pagpapahayag ng kanyang pag-ibig sa bayan.



Naipakita pa rin ni Rizal ang pagiging makabayan kahit wala siya sa lupang-tinubuan. Ito ay isang mahalagang bagay na dapat matutunan ng maraming mga Pilipino na nandarayuhan. Noong si Rizal ay nasa Espanya ay sumapi siya sa isang grupo ng mga Pilipino at Espanyol na nagsusulong ng mga reporma para sa kabutihan ng mga Pilipino. Ito ay ang Circulo Filipino-Hispanico. Gayundin ay kasama si Rizal sa patnugutan ng La Solidaridad, kung saan ay nakasama niya sina Graciano Lopez-Jaena, Marcelo H. del Pilar at ilan pa sa pagkatha ng mga akdang nagpapahiwatig ng pagmamahal sa bayan at pagtuya sa maling pamamalakad ng mga dayuhang Kastila sa Pilipinas.

Nakatutuwang malaman na naipagpapatuloy pa rin ang mga ganitong samahan sa kasalukuyan. May mga komunidad ng mga Pilipino sa iba't ibang estado. Sa mga pagkakataong nagkikita-kita sila at ipinagbubunying Pilipino pa rin sila sa puso at isipan bagamat nasa ibang bayan sila.

Sa panahong nasa Europa si Rizal ay naging napakaproduktibo din niya. Ang pag-aala-ala sa kalagayan ng Pilipinas noong panahong iyon ang naghimok sa kanya upang isulat ang kanyang walang kamatayang mga nobela na Noli Me Tangere at El Filibusterismo. Malaya niyang ikinatha ang pampulitikang kalagayan ng bansa at gayundin ay naghain siya ng kanyang mga opinyon at solusyon.

Sa konteksto ng panahon ni Rizal ay nakabuti ang kanyang pag-alis dahil lumawak ang kanyang kaalaman at mas lalo niyang naunawaan ang kahalagahan ng edukasyon sa pagkamit ng kalayaan para sa bayan. Subalit sa kasalukuyan, may mga nagsasabing marami ring hindi magagandang naidudulot ang pag-alis ng mga Pilipino sa Pilipinas.

Isa na rito ay pagkakahiwalay ng mga kasapi ng pamilya. Sa isang awitin ng Smokey Mountain ay nasambit ang mga sumusunod na linya:

Mama's a maid in London / I want to believe that she's fine / She could be lonely in London / I want to know why she had to go / I need her, I want to be near her / I've got to be with her / And see to it that we're together once more //

Masakit para sa isang magulang ang iwanan ang kanyang mga anak. Ngunit mas masakit para sa isang anak ang iwanan ng isang magulang. Ito ang naunawaan ko sa awitin. Subalit, kung tatanungin natin ang isang magulang, mas masakit para sa kanya ang hindi mabigyan ng magandang bukas ang kanyang anak, kaya mas pinili niyang kumita ng malaking halaga sa ibang bansa.

Isa pang negatibong epekto ng diaspora ay ang brain drain. Dumarami ang bilang mga propesyonal gaya ng mga doktor, nars, guro, inhinyero ang umaalis ng bansa sa pag-asang mas masusuklian ng karapat-dapat na halaga ang serbisyong kanilang ibibigay sa mga first world countries gaya ng Amerika, Inglatera, Canada at Hapon. Habang tumataas ang bilang ng mga mahuhusay na mga propesyonal ay papaliit naman ang bilang ng mga Pilipinong handang paglingkuran ang mga kapwa Pilipino.

Ang pagiging underemployed ng mga propesyonal na ito sa ibang bansa ay hindi sagwil upang manirahan at maghanap-buhay sila doon. May mga doktor na nagiging nars, may mga gurong nagiging domestic helper.

Sa kabilang banda, may mga positibong epekto rin ang nagaganap na diaspora. Isa na rito ang tulong na hatid sa ekonomiya natin. Ang mga pumapasok na dolyar sa pamamagitan ng remittance ay nagpapatibay sa papalubog rin nating ekonomiya. Ikalawa ay naitatanghal natin sa mundo ang kasipagan at kagalingan ng mga Pilipino. Maraming beses nang hinangaan ng mundo ang kahusayan ng mga Pilipino gaya na lamang sa pagpipinta sa katauhan ni Juan Luna nang manalo ang kanyang Spoliarium sa isang patimpalak. Sa kontemporaryong panahon naman ay kabi-kabila ang pag-ugong ng mga mang-aawit at mga pelikulang Pilipino sa mga patimpalak at film festivals.

Mahirap na ngang pigilan ang diaspora ng mga Pilipino. Lalo pa't ngayon ay halos hindi na isang malaking isyu ang diskriminasyon ng lahi, hindi katulad ng kapanahunan ni Rizal kung saan ay may mga biases ang mga tao sa kanya-kanyang lahi. Ngunit may magagawa pa ang pamahalaan upang hindi dumating ang araw na iilang magagaling na Pilipino na lamang ang natitira sa Pilipinas at pinaglilingkuran ang iilang mga Pilipino lamang. Kung maaayos lamang ang ekonomiya ng bansa, kung mababawasan ang pamumulitika at korapsyon sa pamahalaan ay mahihimok pa ang maraming Pilipino na mamalagi na lamang sa Pilipinas at paunlarin ang mga yaman na mayroon tayo.

Para naman sa mga kababayang nasa ibang bayan, patuloy na pag-alabin ang pagmamahal sa bayan—na ang bawat sakripisyong kanilang ginagawa ay iniaalay nila sa pamilya at bayan. At kagaya ni Rizal, sila ay magbabalik bayang sinilangan dala-dala ang salapi, kaalaman at karanasan na magpapaunlad pa sa ating bayan.




Sanggunian:
Africa, Bernabe
Alip, Eufronio. Alip and Sons. Manila. 1957
Daroy, Petronilo. Rizal Contrary Essays. Guro Books. 1968

A Week After Our Last

For almost two months, I have been attending the 1:30 or 3:30 pm service in our church. (Cornerstone Christian Church-Robinsons has 5 Sunday services). Last week, I attended the 3:30 pm service with my friends Conrado (who passed away last Monday, Feb.16) and Joan. I had no hint that that would be my my last Sunday service with Conrad.

I sat to the place where we were last Sunday, but the usher asked me to transfer seat. I complied. Though, I was sleep-deprived yesterday, I tried to listen attentively to Pastor Richard Nillo's preaching of God's Word.

Oh God, why was his introduction full of thoughts about how life is so short? That life here on earth is temporary. Had somebody told him about what I'm going through?

"Pasok sa banga!"

I believe God was speaking to me while I was listening to the preaching. I eagerly jot down the preaching titled: MAKE YOUR EVERYDAY COUNT. The text was Isaiah 40:6-8
6 A voice says, "Cry out."
And I said, "What shall I cry?"
"All men are like grass,
and all their glory is like the flowers of the field.
7 The grass withers and the flowers fall,
because the breath of the LORD blows on them.
Surely the people are grass.
8 The grass withers and the flowers fall,
but the word of our God stands forever."

Three key points were shared.

1. Living life with a definite aim.
Why do we do the things that we do? Do those things glorify God?

2. Living life with ordered priorities.
What is most important must take most of your time.
Best order of priorities: God, Family, Career/Ministry.

3. Living life with enthusiasm.
Man's chief and highest end is to glorify God, and fully to enjoy him forever.- Westminster Cathecism


Then the pastor also cited this line from Luke 23:46-
Into your hands I commend my Spirit.

and suddenly, the face of Conrado appeared on my mind. Then the song HOW TO SAVE A LIFE played on my head. Then scenes from the book Bridge to Terabithia came rushing down.

The preaching ended with the statement-- It's not how long you spend your life, but how meaningful it has been.

Before I left, I shook the preacher's hand and thanked him for the message.

I hurriedly went home to attend Conrad's burial. Rivers of tears flowed. That was the first time I felt so emotional in a burial. The sight of grieving parents and loved ones tore my heart. The sight of a friend's box slowly being put inside a hollow rectangular prism and being covered with concrete was too disheartening.

I wanna meet him again someday. But I'm not in a hurry.